Author: iwabogdani

Libri eshte perkthyer nga: Anila Dahriu, Elisabetta Bagli dhe Claudia Piccinno.

PARATHËNIE

Nga Claudai Piccino

Kur një pëllumb i zi ha fluturat, shpirti kërkon ndihmë
deri në përjetësi.
Ky çift përmbledh të gjitha mendimet e Bujar Tafës që ai kërkon në poezia dhe letërsia lidhja me të pafundmen, përdorimi i mitit dhe
vizion parajsor për t’i shpëtuar ferrit tokësor.
Një koleksion i përjetshëm që mund të ishte shkruar sot dhe në vend të kësaj ajo i paraprin luftërave aktuale.
Një poezi që tregon tmerret e të gjitha luftërave, por që nxjerr në pah një dëshirë e zjarrtë për liri dhe revolucion, sepse vetëm duke arritur në fund është e mundur shpresa për një ringjallje.
Poeti ynë denoncon gjakderdhjen dhe dhunën e natyrshme në përparimin dhe në garën për pasuri të të gjitha shteteve që shpesh po
ata fshihen pas alibive fetare për të bërë luftë me vendet fqinje.
Një poezi prej mishi e gjaku për ta thënë me Loin e megjithatë pavarësisht stil i papërpunuar mund të ndjesh dëshpërimin e shpirtit dhe dhimbjen e shkrimtarit , zemërthyer për këtë njerëzim që po zhduket, dhe gjithnjë në kërkim
prej atyre parimeve tashmë inekzistente të vëllazërisë. Ka shumë vargje që kujtojnë dobinë e artit dhe letërsisë
si rrugë shpëtimi, por edhe si formë mbijetese për të mos u dorëzuar pas barbarisë: isha pranë kryengritësve/u thashë të mos luftonin me
bota./I them: mos vizato/pikturo,/nata nuk vizatohet/vjen lyer me të zezë.
Dhe përsëri: Djalli kthehet/ulet në tavolinë,/pastron të kuqen nga mëndafshi shampanjë/dhe fshin gishtat me shkronja

PREFAZIONE

Quando una colomba nera mangia le farfalle, l’anima chiede soccorso
all’eternità.
Questo distico riassume tutto il pensiero di Bujar Tafa che cerca nella
poesia e nella letteratura il legame con l’infinito, il ricorso al mito e alla
visione paradisiaca per sfuggire all’inferno terrestre.
Una raccolta senza tempo che potrebbe essere stata scritta oggi e invece
è antecedente alle guerre in corso.
Una poesia che racconta gli orrori di tutte le guerre ma che fa emergere
un anelito di libertà e rivoluzione, perché solo toccando il fondo si può
sperare in una rinascita.
Il nostro poeta denuncia lo spargimento di sangue e la violenza insita
nel progresso e nella corsa alla ricchezza di tutti gli Stati che spesso si
nascondono dietro alibi religiosi per muovere guerra ai paesi limitrofi.
Una poesia fatta di carne e sangue per dirla con Loi eppure malgrado lo
stile crudo si intuisce la disperazione dell’animo e il dolore di chi scrive
, affranto per questa umanità che va scomparendo, e sempre alla ricerca
di quei principi di fratellanza ormai inesistenti.
Numerosi i versi che richiamano all’utilità dell’arte e della letteratura
come via di fuga, ma anche come forma di sopravvivenza per non cedere

alla barbarie:Ero vicino ai ribelli,/Dicevo loro di non combattere con
il mondo./Dico : non disegnare/dipingi,/la notte non è disegnata/viene
dipinta di nero.
E ancora: Il diavolo si volta/si siede sul tavolo,/pulisce la seta dal rosso
champagne/e si asciuga le dita con le lettere

                                                          Antonella Rizzo

Vargje nga Antonella Rizzo

Për ata që nuk

                    e dinë që eksiston

                                                           vorbulla

                                                     Poete, shkrimtare dhe eseiste

Nëse do të më duhej të flisja për cilësinë që më qëllon më shumë në poezinë e Antonella Rizzo, do të thosha që është frymëzim qelibar . Nuk është një dhuratë e zakonshme madje është nën sytë e të gjithëve që ne nuk jetojmë në një botë të frymëzuar dhe nuk i përkasim një njerëzimi të frymëzuar. Gjithmonë kam menduar që frymëzimi është si një motër binjake e mençurisë,dhe mençuria, si një bijë e ndritëshme e vetë-njohjes. Nuk më befason që autorja shkruan për vetveten: “Kam kofidenc me zonat më të errëta të miat,dhe, në thelb, një lloj mençurie antike”. “Për ata që nuk e dinë se vorbulla ekziston”, është një përmbledhje e shkurtër e poezive që përshkruajnë sa më shumë etapa të një udhëtimi. Një udhëtim radikal në arkipelagun e ekzistencës, pa anije, pa rrugë tjetër përveç asaj të sugjeruar nga përvoja dhe intuita, pa varka shpëtimi dhe mbase edhe pa trupin e udhëtares.

Kam shkruar për gjërat që kanë shkuar

historinë e botës në të cilën po jetoj.

I bashkova.

Kam jetuar duke u endur emocionalisht

me manin për të gjetur ishullin tim

siç bënë edhe paraardhësit e mi të Ballkanit.

Asgjë tjetër përveç dhimbjes dhe mrekullisë, hidrogjeni dhe oksigjeni i ujit që përfaqëson ekzistencën tonë, kërkimi i vazhdueshëm për të gjetur qetësinë.Dhe ishujt që e bëjnë këtë lundrim janë indetike femërore që kanë emra njerëzorë, ndonjëherë ekzotikë, por zemra që i përkasin miteve, në një ëndërr të përjetësisë, si Calypso dhe Circe,pritje dhe besnikëri, pandryshkshmëri. Ndoshta edhe Scylla dhe Charybdis, shenjtorë që janë mbrojtës të vorbullës. “Më pëlqen shumë shkrimi femëror, i cili ngjall njerëzimin dhe bukurinë e brendshme”. Cfarë aventure, është të jesh grua! Dhe çfarë mençurie! Dhe çfarë energjie, çfarë ndjeshmërie femërore duhet për të thyer vargjet e materies, të tradhtisë dhe të krenarisë!

Unë them jo shtretërëve tuaja

të oshëtimave të Zotit

të vajzave të humbura

që e dinë të jesh grua

të orgazmave të ndyra

të zërave satirë(sarkazmave)

organe të peshës.

të trupave të ngjitur në kryqe prej druri.

Them jo

me forcën

e ditës së fundit.

Po,është kështu, poezia e Antonella Rizzo është gatuar nga ajo tokë e zjarrtë dhe premtuese që ne përkulemi të marrim në grushta dhe ta puthim – edhe nëse është e ashpër – pas një lundrimi të rrezikshëm dhe rraskapitës. Toka që ka fuqinë për të gjeneruar jetën nga materia dhe madje edhe vdekjen, për të mbirë dhe lulëzuar – e spërkatur nga britma e qiellit – kur gjithçka duket e tharë ose e djegur.Janë vargje pjellore, të ndërtuara me fjalë të gjalla me ujë dhe dashuri, sakrificë dhe kohë. Dhe gratë, me pamjet dhe shpirtrat e ngulitura në muret e zemrës së poeteshës, transmetojnë reciprokisht përvojat, traditat dhe kujtimet, duke rilindur njëra-tjetrën përmes këngës.

Tek to është e rinjohur një gjurmë, një dritë ose një hije e Salome, e Ipazia, të Kleopatrës një grua hyjnore e ferrit.

Nëse do të lexonim mendimet e grave të Antonella Rizzo, do të perceptonim në to, në të njëjtën kohë, të përditshmen dhe atë absolute: «Mblodha enët e ndyra, nuk pagova një faturë dhe mbajta veshjen me kujdes…».

Ato janë miket në udhëtimin e autores dhe njëkohësishtë sirena që këndojnë nga një ishull i paarritshëm, duke e vënë në rrezik dhe duke e shpëtuar njëkosishtë, duke biseduar me gërvishtjet e saja midis shkëmbinjëve nënujorë të dhimbshëm dhe të pacaktuar, duke frymëzuar vargjet.

Roberto Malin

(shkrimtar,poet e eseist)

Për ata që nuk

                    e dinë që eksiston

                                                           vorbulla

Kam shkruar për gjërat që kanë shkuar

historinë e botës në të cilën po jetoj.

I bashkova.

Kam jetuar duke u endur emocionalisht

me manin për të gjetur ishullin tim

siç bënë edhe paraardhësit e mi të Ballkanit.

Iiria në çdo kohë

kërcënohet nga nevoja.

Askush nuk mund të shpëtoj,

nëse kundërshton mundësinë

për të arritur në ishullin e saj.

Ndërsa uji shëron

vula e errët e mendimit

kërkon azil.

ndërsa mendoj për një jetë nëntokësore

të gjeneve mashkullore dhe femërore

ndërsa mbajnë stilolapsa

si shpata,

dhe,vegla muzikore të luftës.

Mbaj mend enët e fëmijërisë

dhe rreptësinë të kryqëzoje kalimthi shikimin

nëna jote, dhe të folurit tim të heshtur

në gjuhë të vdekur si të lëngshme

që mbart peshën e viteve.

Asgjë përveç Atdheut

vajtuesit grekë dhe tezja që po vdes

fëmijët duke mallëkuar endshëm

dhe ata ishin ungjill orgjish të fjalëve

konfet të tërhequr kundër arkivolit

duke vazhduar misteret e dhimbshme.

Erdha për të pirë e etur,

Dhe, u ktheva më shumë e babëzitur

se më parë.

Lufta është patretshmëri e sëmurë

disa vezë të lodhura

bëhet e paaftë

në anën e krahut

të kërkojë ngushëllim.

Ajo ushqehet nga errësira

nga helmërat, dhe zhurmat

në liqenet e largëta në ngjyrë kobalt

duke u shtirur, duke më lënduar,

është vetëm një pretekst për shpallur luftë.

Një marshim i lodhur

të krishterëve dhe hajdutëve

të programuar në ngricën e natës,

tek braktisin shpirtin dhe gjakun e shkretë

duke lënë shtretër, bukën dhe orenditë.

Kam kujtime për Etiopianët

tatuazhuar ndër bustet e njerëzve të moshuar

të gjymtuar në ëndrrat e të shtrirë me rroba

të shkruara nga gërvishtjet e diellit

me krenari të qelbur( fetidike).

shënim(etiopianët:popullësi afrikane)

Unë them jo shtretërëve tuaja

të oshëtimave të Zotit

të vajzave të humbura

që e dinë të jesh grua

të orgazmave të ndyra

të zërave satirë (sarkazmave)

organe të peshës

të trupave të ngjitur në kryqe prej druri.

Them jo

me forcën

e ditës së fundit

E dëgjova Evtushenko me Anju ndër krahë

mbi mundësinë e largët të një dashurie

i pandryshkshëm në kohë e në frymë

ndërsa prekte një libër me gishtat.

Recitonte një aktor, edhe ai

gjithashtu një i burgosur

të asaj varfërie të pakuptimtë.

shënime:(Evtushenko poet ruso)

Mendova për mëkatet e grumbulluara

në dëbimin e detyruar të ndërgjegjes

për ata që nuk kanë më vesh për të dëgjuar

klithmën e zemrës së shqyer nga gjoksi

dhe hedhur mes bishave të Siberisë.

Flitej për të ftohtin dhe për qafat e gjata

koka të vogla dhe duar të gjata

– kujtime të udhëtimit – aq të largët

nga përvoja e së keqes së përditshme

shkaktonin dhimbje mendimeve.

Nëse ekziston bota e nimfave, e të Marive ,

do të ndiejnë ftohtësinë e robërisë

të burrave hije teksa tehin thikën

pikërishtë gjendjen time të vetëdijes

kur flluskat shndërohen në gur dhe digjet fyti.

Anju, besnike për tmerret e mia

më derdh çaj nga samovari(gjypi), është i ri

por di të presë që të kalojë stuhia

njëqindë zjarre me radhë dhe një shtetrrethimi

dhe do të dinte të fshihte më së miri një fantazmë.

Relikti i fundit është një karton i bardhë

konserva një faturë të keqtrajtuar

i rrethuar nga copra qelqi, afër San Giovanni.

Kafeja e fundit, ajo që shijonte kujtesën

historiografia në një moment të butë

të një vendi të ndriçuar, një kopsht dimëror

me një çmim të ekspozuar me hijeshi.

Gjithëçka që mbetet është një buzë trotuari

për të forcuar kafazin

sidomos si qenie njerëzore,

megjithëse të paaftë për t’u bërë të mirë,

edhe pse jam ndryshe,

e pandieshme ndaj thirrjeve

u gjenda për fat të keq, çnjerrëzore.

Dhe,as një grua më.

Në trup të rëndë, në kllapi,

katër gishta të dhjamit rreth gjoksit,

dhe fryma e rëndë nga vërshimet e energjive nukleare ,

benzodiazepine, aloperidolo , racioni i mbrëmjes

paliperidon ndërsa shfaqet depresioni.

shënim:(benzodiazepine, aloperidolo ,paliperidon)-ilace

Ajo që më vrau nuk ishte mungesa

as zemërimi për ta gjetur veten

duke u vërdallisur në zbrazëti,

por ftohtësia e tradhtisë nga Zoti,

kur nëna ime më tha:

«Ka një Zot dhe ai do të di, të ndëshkoj atë,

fati kthehet, vetëm duhet të kemi durim .

Njësoj si Jobi, por e liga shkatërron

shpërthen në trup dhe shprish vështrimin.

Asgjë të vërtetë, vetëm gënjeshtra.

Jam munduar të flas, të vë në pah

kjo kohë është e ndryshme dhe besoj që,

do të më dëgjojnë.

Unë kam zemrën e gjalpit.

Por nuk gjenda kohën e duhur atë ditë.

shënim:(Jobi”hero i librit Giobbe ,në biblën ebraike,presanton të drejtën.)

Në  Latomia, një shpellë drithëruese

prodhojnë dantella, nuk dinë të fluturojnë

një shërbim i zellshëm për speciet.

Nëse rrëfimtari im do të më kishte kuptuar,

qenin im, njeriun im,

të paktën shenjtori im.

Shënim:(Latomia, shpellë  që përdoreshin

për të burgosurit)

Si një mekanizëm i pagabueshëm

ndryshon veshjet dhe fjalët

Më pëlqen akoma të përkundem

sipër thembrave duke imagjinuar

një skenar për në Earl’s Court,

ishulli im i vjetër.

shënim:Earl’s Court “një lagje në të cilën jetojnë personazhe famshme “

I dhashë frutin tim botës

nuk ishte e lehtë

natën që bëj rojen dhe dita

është një dënim i padurueshëm.

Nuk mund të lidhem më shumë se një muaj

pa e ndjerë kafshimin e vetmisë

mendoj një mijë herë qiellin para se të dal

jashtë shtëpisë time,

dhe kam frikë nga ngjitja,

nëse këmbët nuk më mbajnë.

E di që nëse kam fat do të humbas trenin

ose do të vonoj në takim,

dhe do të kem një arsye për të mos më duruar.

Unë gjithmonë kam dëshshtuar çdo gungë të jetës

Të mijat nuk janë embrione çnjerrëzore

atomet e turmës, njerëz të esperimentuar në qelq,

asgjë e saktë për të deklaruar.

Vetëm ankthi i pritjes, kontakti

fatal që lidh zinxhirin e shpirtit

më vonë arratisja e dhimbëshme e këmbëzbathur

si në ëndrrat me syhapur

përkujdesja e dukëshme për njeriun

kulti i rafinuar i pasigurisë dhe i paqartë

të forcohesh për mos të ndier naulërat e të vjellat.

të shkëmbesh buzëqeshjet me përgjërime

përpjekje të dëshpëruara për t’u dukur të sinqertë.

Në të vërtët kam shumë shpirtra rreth meje

dhe secilit i premtova veten

për ata që nuk e dinë se vorbulla ekziston

për ata të sëmurë që do të donin një shkallë më lartë

për tu vendosur në gjykatën e Luçiferit

skeletra të dobtëta në kërkim të një drame të fortë.

shënim:”Luçifero-djall”

Antonella Rizzo

Poete,shkrimtare,gazetare,kritike tek artit risjellë një buqetë me poesi të ndiera ,plotë karma dhe thellësi femërore. Do ta quaj një mendimprurë  se të kohërave antike e të kësaj moderne që po perjetojme. Me trishtimin dhe harmoninë e vargjeve të gdhendura nga shpirti dhe nga një intesitet të pashmangëshëm të kulturës dhe dijeve të grumbulluara në vite. Me Antonellën u njoha një mbrëmnje të këndshme kur me delikatesen e një femre bujare më afrohet duke më thënë që unë jam bijë e dy prindërve arbëresh. Jeta me komplesitetin e saj na udhëheq dhe na kompleton me surpriza duke bashkuar rrënjët e saja duke na rrëfyer që historia e njerzimit nuk ndalet ,atje, në të kaluarën e tyre,por udhëton dhe bën të pamundur që shpirtërat të gjenden përsëri për të përjetuar të tashmen të lindur nga një gjak,dhe të përhapur në skajet e botës.Dhe,këtu është bukuria ,një ditë takohesh më të pamundurën që sot bëhet e mundur. Kultura ,arti dhe poezia ndër botë nuk njeh kufinjë.

Antonella me vargjet e saja, kërkon të na rrëfej këtë,familiaritetin me rrënjët dhe kërkon vetveten ku gjendet ,në ç’skaj të kësaj bote duke kaluar shqetësimet dhe u rafiguruar nën lëkurën e historisë me gjithë personazhet mitike të të kaluarës dhe të sotmes sigurisht e përsosmërisht të femrës nëper ishujtë e botës enigmë. Ndërsa lexoj poezitë her her ndalem për të takuar personazhet e saja të krijuar në pak vargje me kuptime thelbësore për jetën dhe botën ku jetojmë. Autorja është zëri i një shoqërie që dënon të keqen,moralin dhe pasivitetin e saj. Vuan ,qan dhe tronditet duke kërkuar një rrugëzgjidhje dhe her ndalet mizorishtë nga erërat që fryjnë pamëshire mbi qeniet e dobëta ,sidomos mbi femrën. Sono personazhe ,antike të lexuar nëpër libra dhe duke udhëtuar i ka takuar në varret e tyre.Vende që ka vizituar gjatë jetës dhe nga esperiencat e përjetura bëhen nuancat kryesore të një misioni poetik,duke na shpënë ligjërimin drejt hapësirave të pashmangshme të padrejtësive dhe mykyn e kohës së sotme. Antonella ulëret,derdh lotë të mbytyra ,trupi përkundet në hapësira të pashpjegushme dhe ndërsa ndodhin këto trazira kërkon një dritë për të shndëruar gjithë botën dhe njërëzinë në hapat më të mira të vetvetes.

I dhashë frutin tim botës

nuk ishte e lehtë

natën që bëj rojen dhe dita

është një dënim i padurueshëm.

Nuk mund të lidhem më shumë se një muaj

pa e ndjerë kafshimin e vetmisë

mendoj një mijë herë qiellin para se të dal

jashtë shtëpisë time,

dhe kam frikë nga ngjitja,

nëse këmbët nuk më mbajnë.

Gruaja gjeneron bijtë ,janë e ardhmja ,lufton me kohën dhe problematikat e jetës karshi kësaj shoqërie të turbulluar. Nuk mjafton ,dhe ankthi është brejtës të së përditshmes.Duke gjeneruar të ardhmen përplaset me folën e vetmisë si mishërim i përgjakur nga lufta e përbrendshmë duke mos pranuar atë ç’ka jashtë vetes kanë krijuar të tjetrët . Mospajtimi me realitetin duke e çuar në një gjendje shpirtërore të vajtushme por njëkosishtë duke na rrëfyer një forcë të pashmangshme të brendshme që lufton me ç’njerëzimin dhe një botë kaq komplese dhe të egër.

Gjatë përkthimit ndalesha të qetësoja si veten dhe shpirtin e një poete kaq të talentuar ,bujarishtë uroj që këto vargje të trasmetojnë  pikërishtë mesazhin e një gruja të vyrtyshme tek kërkon një botë të paqme e reale.

Anila Dahriu

Shqipëroi  dhe përgatiti  Anila Dahriu

Shenim autobiografik

Kam lindur në Romë në 17 Janar 1967, nga prindërit arabëreshë në Kalabri. Kam jetuar në zonën metropolitane rreth kryeqytetit Roma derisa u vendosa kohët e fundit në Kampoleone. Jam e diplomuar në pedagogji dhe kam punuar nëpër shkolla të niveleve të ndryshme. Merrem me ndërkulturën, çështjet të përgjithëshme, me gazetarinë dhe me kritikën letrare.

Kam shkruar” Gjumi i Salomè “(Shtëpia botuse Tracce 2012),

“Rrëfime të një heretike” ( Lepisma 2013),

” Kleopatra. Divina e një gruaje në ferr” ( Fusibilia 2014),

Iratae, pjesë teatrale me Maria Carla Trapani (Fusibilia 2015),

Plethora (Nuove Edizioni Aldine 2016),

“Një shtëpi me trëndafila “(Croce 2018).

Arti më ka shoqëruar gjithmonë dhe mbi të gjitha në shkrimin poetik, edhe pse fillova të shkruaja seriozisht pas dyzet vjetësh. Unë shikoj brenda vetvetes dhe pranoj brishtësinë e madhe të qenies

njerëzore. Për këtë kuptoj që jam tej e ndieshme: Unë njoh papërsosmëri në vetvete dhe e di se është pjesë e përditshmja jona . Udhëtimi është i pafund dhe çdo ditë ne zbarkojmë në një port tjetër të ndryshëm. Më pëlqen shumë shkrimi femëror, i cili ngjall njerëzimin dhe bukurinë e brendshme. Unë mendoj se ne jemi akoma shumë afër dramave të mëdha të shekullit IX për ta konsideruar veten civilë. Kam një koncept të veçantë të përkatësisë dhe origjinës, i cili u formua përmes vetë-edukimit që i imponova vetes time në vitet e një fëmijërie dhe adoleshencës të trazuar. Me kalimin e kohës ndieva nevojën për rrënjët, të cilat i gjeta në ndërlikimet e botës.

“Kompleksiteti” është fjala kryesore e jetës sime. Unë jam një udhëtare i shpirtit, një e uritur për dije. Nuk më pëlqen të udhëtoj pa kuptuar dhe provuar kulturat përmes marrëdhënieve njerëzore. Ndonjëherë ndjej se kam më shumë neuroza sesa flokë, por kam besim në zonat e mia hije(të errëta) dhe, në thelb, një lloj mençurie antike.

Antonella Rizzo

A NOTE ON THE POETESS

Milica Jeftimijević Lilić, academic of Slavic academy (Varna),  poetess, writer, critic, journalist end un cultural activist,  from Serbia, has published many collections of poems, a collection of shorty stories, and a book of essyas on literature ( 30). Her poems have been translated into many languages, among which into Russian, Italian, English, Arabian, Hungarian, Turkish, Albanian, Bulgarian, Romany, Slovakian, etc.

She has won many literary awards both at home and abroad. She was vice president and  a member of the Association of Writers of Serbia,  a member of  Writers Capital Fondation from Inia, “Sedmica” Association of Writers in Frankfurt…

She is an expert adviser to Italian International Council for Diplomacy and Justice. ..

THE TOUCH OF A DISTANCE

My clairvoyant hands,
as hot as a sorcerer’s hands
set in motion by thought
touch the chosen thing,
it is them that have encountered you.
Seeing better than the eyes
they impeccably guide me,
Logos always appeals to me.

I write down a word or two
and the rainbow gives a flash
fusing two violent waters
aware of the might of the said.
It shoots them through to the bottom
integrated by the force of origins.
Out of the overheated core
sterling flows over
with a deep trail.

I touch letters one by one,
they spread energy with ease.
Receiving it you light up –
you open all doors
to me – a woman.
And you do not know what breaks you:
either the touch of fire or the might of the said
that defeated you at once.
Or the secret of the being from afar
that flashes when fusing with you.

 GLORY TO THEE

Glory to Thee, O Lord,

World without end

For endowing me with a miraculous might

To yield like earth,

To transform

Like water into the blessed wine

Touched with the almighty spark.

Glors to Thee, O Lord,

World without end

For multiplying my body

Possessed by love,

Translated into dear faces

Which lit me up

Like the light of Tabor

Shining perpetually.

Glory to Thee, O Lord,

World without end

For elevating me with the Logos

To reach the unimagined,

To collect the jewels of mind

Into the timeless string

To shine with Thee

World without end.

Glory to Thee, O Lord

World without end

For endowing me

With all-merciful love

While I glisten inspired

With Thy presence

Praising Thy might

Amazed by my

Doom.

Glory to Thee, O Lord,

World without end

For our becoming relatives

Imbued with the Logos.

POETRY

Being born out of body and mind,

I am a duality

Defined by heavenly and bodily existence.

Sometimes I celebrate the Creator,

the soul of everything,

Sometimes I am only a body,

My earthly being burns brightly.

Sometimes helpless I curse base

intents of the world,

Sometimes I whine sadly

For the lost home, man, and mind.

But I am always open to the rapture

of the heart

Fleeing to me.

I am a shelter for unappeased minds,

Always pliable for the exploring hand.

And I will be what I am at any cost.

I am the very life condensed in the uttered,

The very soul that has cast off the fetters of the body,

The very passion that has risen up above the body.

I am the Truth of the world (about world) undenied,

For ages I’ve been breathing through the newborn,

I disregard those who are deaf to my warnings,

Even if they are sages, sorcerers,

I despise merchants no matter how deftly

They celebrate my premature childen.

I am coquettish and I do not seduce in vain.

I will not ingratiate myself with conceived entourage,

The loving eyes are enough.

And I will survive without tricks

Of morose commentators.

More advanced is my Knowledge,

I will not carry favor to be heard

By people trained for Recognitions

After the fashion of clans.

No, I am not a green lass

Who must go ahead,

And I will not sit on the lap

Of respected Professors,

Academicians, to set in motion

Their consumed Eros

With my young blood.

I renounce snivelling on my strong breast.

I have been created for the collision with hurricanes

Which I will outsmart with my Constancy,

I am the healthiest daughter of mind and body.

I cannot be stopped by anyone

Although the Universe has conspired to silence me,

But I am its cosncience, and sooner or later

I will say everything!

You are both flame and flood

Do come as long as I am more yours than mine

Ready to please you more than me

As long as I am the tempest raising you

to the infinity you long for

As long as I am a wave hugging you,

Transforming you

As long as I am the spark enlightening you

Illuminating your being

Multiplying your Self

So that you blaze in your own multitude

Staring at your new faces

That yield abundance.

You are both flame and flood

imbued by my fires

You are supported by new forces

You are mightier than before

Enveloped by that love.

But do not give free rein to yourslef

Deceived by that beauty

Do not be excessively proud

Do not measure my will

While I am still ready for anything.

Do not ask too much

In a trice you may be deprived

Of myself, of the Sun,

Of breath and hope

At the bottom of a dark abyss

With the dying love!

METAMORPHOSES

For a long time I did not trust in myself

Knowing neither you nor me,

Fearing the great secret.

But like the reflection of Your might

All is worth admiring

Unbroken, the One!

I did not perceive at once

To be a part of Your secret.

I kept searching for answers,

Earthly and heavenly ones,

To conceive the Being,

And everything kept eluding painfully

So that in that emptiness

I did not know myself for a long time

Unaware of that unity.

But I did respond to Your calls

Following the marked track

Where I was taking shapes

Through miraculous visions.

I did not rsepect myself enough

Requiring more of myself

Even when I became aware of You,

And could I really Exist

Without Your consent,

Without Your share in my life?

In that ignorance I suffered

And You inhabited the home of every being

With Your strength, with immeasurable love.

With miracles visible to every eye

Until I became more wisely alert to every shake

With which You made Yourself heard

Illuminating signposts

Waking up my undiscovered forces

Arisen from Your mercy,

Ready

To verify You

To provide answers

Shining with Your brightness

Transformed to transform

Whatever I touched,

Taking on lease Your gifts

To multiply them

And to sculpt them anew with pure light.

When I began to trust you

I perceived myself anew,

And I got rid of fear,

Of the care that kept pulling the independent being

To the abyss.

Your life-saving shelter

Illuminated me

Like Your persistent part

Approved on the road to eternity,

Called on by You,

That for a while was hampered

By the earthly traps

Intended for temptations, for the testing of faith.

Author: Mr Milica Jeftimijevic Lilic

Translation: Denisa Kondic

Author: Mr Milica Jeftimijevic Lilic

Translation: Denisa Kondic

Trans. Lazar Macura

..

The obsession of roots

Visions of the South
in the knotty bark
of olive trees
fragments of light
in convenient installments
to fill the unanswered hugs.
A book, a notebook, a coffee
act as a frame
to this heliotherapy of return.
There is no expiry date, no returnable items
in this obsession of roots.

Evident oxymoron

The dome shines
in the black hole.
The flame burns
in the dark night.
In the lock
the karma of life.
Eternity after death
love afterwards cries of pain
time swallows up thoughts
it digs furrows on helpless smiles.
The wrinkle is evident oxymoron
happiness lost
on the island that no longer exists.

My father’s text messages

My father’s text messages
still on the screen,
cord never cut
words for my mother
orphaned without him
Me too  orphan without those two.
I inherited a brother and
two grandchildren,
an orange grove that buds memories
freesias that bloom for no reason
voiceless findings of a private affair.
My father’s text messages
still on the screen
they talk about the ordeal
of the end,
the care of a man
the desperate search for meaning
a microstory of ordinary pain.

Woman is the name of the futureoman is the name of future

(about iranian women’fight for their people rigts)

Venus will rise again in rushing waters,
She will settle down
between concave shells
on the rock that waited a long time for her.
Beauty will be her victory,
Peace her implicit mission.
The pikes will besiege her,
scorpion fish and newts
they will decant in choir
her virtues,
pompous
they will beat their chest.
Venus will smile at the algae
will mix jellyfish and transparencies
She will bring back the mermaids to the surface
to bewitch the rough seafarers
to test delicate items
on the throne of Neptune.
Woman is the name of the future
She connects sky and sea in a gaze
in her soul She feeds the sacred fire.

In the alphanumeric code 

(about a virtual relationship)

You didn’t know you were
in the alphanumeric code
of my web accounts.
Dates, anniversaries, memories
difficult to decipher.
How anonymous is your face
behind a screen.
Quiet is the glitter
of your gaze.
Extinguished is my smile
of circumstance.
I receive every day
love letters
poems that swell
the book of flatterers.
I read them without surprise,
I catalog them in a protocol
which looks like a reptile house.
I prepare myself for silence.
My mind is looking for coolness
of an Augustan night and
everything else is noise.

At each blue window 

(about mothers who are in heaven)

At each blue window
I look for the sky of your smile.
You certainly see me from far away
like when I used to play in the yard
and you looked out to tell me to come back.
I don’t hear your voice anymore
but I breathe this boundless silence
which day after day does not fade.
I love mothers, the old ones with white hair
their eyes lost in the memories of their sixteen years,
I wonder why you were not given to grow old,
you who became a feather
in the coils of an evil wind,
you mother already knew
when I cried beside you on the last night.
There had never been so many words between us.
I didn’t need to explain.
You already knew.
and you dreamed for me
immense expanses,
lavender fields,
laurel wreaths,
poppies in winter
and a sunflower next to me.

oman is the name of future Venus will rise again in rushing waters, Sheween concave shellWoman is the name of future

sh and newts they will decant in choir her virtues, pompoWoman is the name of future Venus will rise again in rushing waters, She will settle down between concave shells on the rock that waited a long time for her. Beauty will be her victory, Peace her implicit mission. The pikes will besiege her, scorpion fish and newts they will decant in choir her virtues, pompous they will beat their chest. Venus will smile at the algae will mix jellyfish and transparencies She will bring back the mermaids to the surface to bewitch the rough seafarers to test delicate items on the throne of Neptune. Woman is the name of the future She connects sky and sea in a gaze in her soul She feeds the sacred fire. us they will beat their chest. Venus will smile at the algae will mix jellyfish and transparencies She will bring back the mermaids to the surface to bewitch the rough seafarers to test delicate items on the throne of Neptune. Woman is the name of the future She connects sky and sea in a gaze in her soul She feeds the sacred fire. Woman is the name of future Venus will rise again in rushing waters, She will settle down between concave shells on the rock that waited a long time for her. Beauty will be her victory, Peace her implicit mission. The pikes will besiege her, scorpion fish and newts they will decant in choir her virtues, pompous they will beat their chest. Venus will smile at the algae will mix jellyfish and transparencies She will bring back the mermaids to the surface to bewitch the rough seafarers to test delicate items on the throne of Neptune. Woman is the name of the future She connects sky and sea in a gaze in her soul She feeds the sacred fire.