Tag: Mihai Firică

Geografia interioară

Pleacă, durere amețitoare,
memoria mea nu va arde de dorul tău,
lăcusta timpului nu va căuta umbra ta!
Geografia interioară arată cam așa:
tristețea este la marginea melancoliei,
mai departe de amândouă încep spaima și ura,
merg ținându-se de mână uneori,
iar în depărtare abia se zăresc bucuria
și strania singurătate a iubirii.
Alte sentimente sunt pe undeva,
mișcătoare umbre,
pe care le-am ascuns cândva
dar pe care le descopăr din întâmplare.

Gjeografia e brendshme

Largohu, dhimbje marramendëse,
kujtesa ime nuk do të digjet nga malli për ty,
karkaleci i kohës nuk do të kërkojë hijen tënde!
Gjeografia e brendshme duket diçka e tillë:
trishtimi është në prag të melankolisë,
më larg nga të dyja fillojnë frika dhe urrejtja,

ata ecin duke u kapur për dore ndonjëherë,
dhe në distancë gëzimi
dhe vetmia e çuditshme e dashurisë mezi shihen.
Ndjenja të tjera janë diku,
hije lëvizëse,
të cilat dikur i fshihja
por që i zbuloj rastësisht.

I-au spus morții să stea la marginea orașului

Aerul alb, vâscos,
mă împiedică să ajung la tine.
O mare pe care nu o pot străbate,
pești incolori și alge albe mă cuprind,
îmi las brațele să facă mișcări în voie,
prins în neînțelesul adânc al zorilor.
I-au spus morții să stea la marginea orașului,
când s-au auzit strigătele
în Lugansk aerul alb s-a pietrificat.
Semne dulci răspândite de Buratino,
la sfârșitul jocului în care ne-am ars plămânii,
captivi într-o mare albă fără margini.

I thanë vdekjes të qëndrojë në periferi të qytetit

Ajri i bardhë dhe viskoz,
më pengon të arrij tek ju.
Një det që nuk mund ta kaloj,
peshq pa ngjyrë dhe alga të bardha më rrethojnë,
I lashë krahët të lëviznin lirshëm,
i kapur në thellësinë e pakuptueshme të agimit.
U thanë të vdekurve të qëndronin në periferi të qytetit,
kur u dëgjuan britmat
në Lugansk ajri i bardhë u shndërrua në gur.
Shenja të ëmbla të përhapura nga Buratino,
në fund të lojës në të cilën dogjëm mushkëritë tona,
robër në një det të bardhë pa kufij.

Dincolo de țărm
(Tatălui meu, Gabriel)

Bătrânul m-a luat de mână și am pășit
pe mare.
Așa cum tatăl meu m-a învățat să plutesc,
meditând deasupra valurilor și a fricii,
cei care au străbătut deșertul și grădinile vieții

mi-au adus un cufăr cu aripi decolorate.
Anii stau agățați de cer,
acolo unde ești tu de prea mult timp,
călătorind în locul în care am înălțat
zmeiele copilăriei.
Poate că bastonul meu va înmuguri
când marea îmi va aduce la țărm numele
și un copil se va juca în nisip
sub privirea tatălui său.

Përtej bregut
(Babait tim, Gabriel)

Plaku më mori dorën dhe unë shkela
në det.
Ashtu siç më mësoi babai im të lundroja,
duke medituar mbi valët dhe frikën,
ata që kanë përshkuar shkretëtirën dhe kopshtet e jetës
më sollën një arkë me krahë të zbehur.
Vitet varen nga qielli,
ku ke qenë për shumë kohë,
duke udhëtuar drejt vendit ku kam rritur
qiftet e fëmijërisë.
Ndoshta shkopi im do të mbijë
kur deti të sjellë emrin tim në breg
dhe një fëmijë do të luajë në rërë
nën shikimin e babait të tij.

În orașul alb cu haine gri

Ce am avut de spus am spus,
nu mi-am îndesat pietre în gură.
Am animat paginile ziarelor cu poze
zugrăvite cu sângele lor stors din inimi haine.
Câteodată trenul m-a lovit în plin risipind
bucăți din mine,
carnea zdrențuită a înfrumusețat orașul
ca un trofeu pentru foamea lor.
În orașul alb cu haine gri
refrenul după-amiezelor este acompaniat
de flașnetar,
femeile din secolul trecut,
îngândurate,
îmi fac semne:
dâre de cretă indescifrabile la tot pasul
pe care doar eu știu să le citesc.

Në qytetin e bardhë me rroba gri

Atë që kisha për të thënë e thashë,
Nuk futa gurë në gojë.
I gjallërova faqet e gazetave me fotografi
të pikturuara me gjakun e tyre të shtrydhur nga zemrat dhe rrobat e tyre.
Ndonjëherë treni më godiste në fytyrë, duke shpërndarë
copa të miat,
mishi i grisur e zbukuronte qytetin
si një trofe për urinë e tyre.
Në qytetin e bardhë me rroba gri
kori i pasditeve shoqërohet
nga flauti,
gratë e shekullit të kaluar,
të menduara,
më sinjalizojnë:
gjurmë shkumësi të padeshifrueshme në çdo hap
që vetëm unë di t'i lexoj.

Vântul orb

Mă afund în negura memoriei,
o voce stinsă îmi repetă fără oprire:
albă cărare, dulce ninsoare.
Omul fără chip taie noaptea,
coasă de flăcări aruncată în vântul orb
despică aerul,
cerul se deschide ca limbile de văpaie
ale șerpilor.
Îmi deșurubez moartea din piept
și o arunc în cer,
durerea se instalează cu o lentoare caldă
și-i mulțumesc pentru asta.
Dăm la o parte pământul,
strat după strat, tristețe, bucurie, dor,
nume printre rânduri de pietre și cuvinte.
Inima nu vânează în haită,
lup singuratic,
răscolește pământul cu suflarea sa
incandescentă.

Era e verbër

Zhytem në mjegullën e kujtesës,
një zë i dobët më përsërit pa u ndalur:

shteg i bardhë, borë e ëmbël.
Burri pa fytyrë pret natën,
një kosë flakësh e hedhur në erën e verbër
çan ajrin,
qielli hapet si flakët
e gjarpërinjve.
E heq vdekjen nga gjoksi im
dhe e hedh në qiell,
dhimbja qetësohet me një ngadalësi të ngrohtë
dhe e falënderoj për këtë.
E shtyjmë tokën mënjanë,
shtresë pas shtrese, trishtim, gëzim, mall,
emra midis rreshtave të gurëve dhe fjalëve.
Zemra nuk gjuan në tufë,
një ujk i vetmuar,
e trazon tokën me
frymën e saj të flaktë.