Alicja Maria Kuberska, Poloni

Përktheu nga Anglishtja: Jeton Kelmendi

Alicja Maria Kuberska – poezi polake e shpërblyer, romanciere, gazetare, redaktore dhe përkthyese.

Ajo redaktoi vëllime dhe antologji si polonisht ashtu edhe anglisht. Poezitë e saj janë botuar në shumë antologji dhe revista në Poloni, Republikën Çeke, Sllovaki, Belgjikë, Bullgari, Hungari, Shqipëri, Maqedoni, Serbi, Spanjë, Itali, Turqi, Argjentinë, Kili, Peru, Meksikë, Izrael, SHBA, Kanada, Indi, Uzbekistan, Arabia Saudite, Koreja e Jugut, Tajvan, Zelandë e Re, Kinë, Afrika e Jugut, Zambi, Keni, Australi.

Ajo fitoi: dallim (2014) dhe medalje (2015 dhe 2020) në konkursin e poezisë Nosside UNESCO në Itali, statujë në Lituani (2015), medalje të Shkencës, Arteve dhe Letërsisë të Akademisë Evropiane në Francë (2018)), çmimin e Festivalit Kulturor Ndërkombëtar ” Tra le parole e l ‘infinito ”Itali (2018), Bolesław Prus Prize Poloni (2019), Culture Animator Poloni (2019) dhe Premio Internazionale di Poesia Poseidonia – Paestrum Itali (2019), medalje (2020) në konkursin poetik Nosside UNESCO në Italia. Në 2021 Ministria Polake e Kulturës dhe Trashëgimisë Kombëtare i dha asaj një medalje për aktivitete në të mirë të kulturës polake. Ajo gjithashtu fitoi në vitin 2021 konkursin Premio Mondiale “Tulliola – Renato Filippelli” në Itali për një libër me poezi. Vëllimi me titull “(Jo) poema ime” u gjykua dhe iu dha nga një juri ndërkombëtare. Këtë vit ajo ishte fituese e çmimit Sahitto International Award në kategorinë Fitues i Jurisë Award në Bangladesh.

Ajo ishte dy herë e nominuar për Çmimin Pushcart (2011 dhe 2015) në SHBA.

Alicja Kuberska është anëtare e Shoqatave të Shkrimtarëve të Polonisë në Varshavë (Poloni) dhe IWA Bogdani, (Kosovë). Ajo është gjithashtu një anëtare e bordit të drejtorëve të Soflay Literature Foundation (Pakistan), Arkivi ynë i Poezisë (Indi). Ajo është ambasadore kulturore e The Inner Child Press (SHBA).

SONATË ME SHI

Erërat e papritura të frymës
trokitën ritmikisht në dritare.
Pikat e shiut enden në gotë.
Rreshjet krijojnë një sonatë.

Ajo regjistron shënime transparente
Në shtizat e padukshme.
Tinguj e vetëm bashkohen së bashku
për të krijuar akordet e bubullimës.

Pika e ftohtë dridhet në muzikë,
Akullnajat Antarktike thërrmohen,
burimet e nxehta të gejzëve me avull,
lumenjtë rrjedhin teposhtë me një ritëm alegro.

Uji, si hebre, endacaku i përjetshëm,
kurrë nuk do ta njoh paqen.
Do të vazhdojë të bredhë
midis avullit dhe akullit.

Dje ishte një oqean.
Sot është një liqen.
Nesër do të jetë një lot.

RECETË PËR NJË POEZI

Nuk është e lehtë të shkruash një poezi
Ju duhet të mbledhni mendimet tuaja
Duke u rrotulluar shpejt si flakë bore gjatë një stuhie
Kapini para se të shkrihen dhe të zhduken në harresë
Më vonë shtoni ethe ndjenjash dhe forcë emocionesh.
Dekoroni fjalitë tuaja me ëndrrat tuaja të mbledhura
nga pluhuri i argjendtë i yjeve që bien.

Ju gjithashtu mund të
zgjedhni një melankoli
mall nga fundi i liqenit
dhe e varni në qerpikë që të shkëlqejë me lot.
Pastaj mblidhni mjegullën e lagur të trishtimit
vezullon si pikat e vesës në keqardhje,
shtoni thinjat e peizazhit të nëntorit.
Sezoni me pak hidhërim dhe keqardhje.

Ose mundeni
kapni të qeshurat e pezulluara nga një jehonë
midis majave të larta të maleve.
Kap fjalët e gëzueshme në rrjetën e fluturave
i bartur nga fryma e ngrohtë e erës.
Kthejeni ylberin për të shtuar një buzëqeshje në qiell.
Spërkateni me një prekje humori dhe gëzimi.

Më në fund, duhet të lirohen metaforat e çmendura.
Lërini të nxjerrin ngjyra nga imagjinata.
Se poema do të fitonte një lehtësi transparente
dhe si një flluskë supë ngrihet mbi jetën e përditshme.
Lejoni që të fluturojë në një drejtim të panjohur.

(JO) POEZIA IME

Shkrova disa fjalë dhe i sigurova ato përgjithmonë.
Reflektimet dhe emocionet krijuan strofat.
Unë shqiptova fjalinë e fundit,
dhe poezia ime u zhvendos si një zefir,
Duke puthur buzët e mia lehtë ndërsa ai u largua,
duke u rrëshqitur larg të huajve.

Ai u rrëzua në sy, aty ku lindin lotët.
Ai pëshpëriti zemrat me fjalë të ëmbla
dhe ata u drodhën dobët.
Ai shpoi ndërgjegjet e fjetura,
bëhet bajat nga rutina e përditshme.
Ai ngushëlloi një zonjë të trishtuar, Melankolinë.

Natën ai u ngrit drejt qiellit
ndarja e perdeve të rënda të reve.
Yjet shkëlqenin mbi shtigjet e ndriçuara me hënë për të dashuruarit
Kënga e butë e një bilbili të vetmuar
jehoi rreth humnerës së errët
dhe u fundos butë në aromat e luleve.

Ndonjëherë dashuria ime kthehet pa besim
– djali i dashur i muzës, por fëmija im jo më.

PAS ACARIT

Endem vetëm në parkun e vjeshtës
dhe shtigjet më çojnë gjithnjë e më shumë
drejt dimrit.
Pemët kanë kthyer gamën e tyre të pasur të ngjyrave
në një lakuriqësi myshkore të degëve të përdredhura.

Ajri është bosh pa cicërimë zogjsh
dhe muhabetet e gëzueshme të fëmijëve në lojë.
Gjurmët e pendëve të mjellmës
u zhduken nga pellgu.
Puthjet e të dashuruarve fshihen thellë në kujtesën time.

Erërat fishkëllejnë në barërat e pajetë
dhe thyejnë degët e thata me një rënkim vajtimi,
Lagështia përhap një qefin me xham mbi tokë
dhe letargji – hyn një imazh pasqyre i vdekjes,

Vërej hijeshinë melankolike të vdekjes
në ciklin e përjetshëm të stinëve
Unë mësoj nga gjethet e rëna,
të përdredhura si rrotullat e lashta,
dhe duke u shembur në gri.

Hapat tingëllojnë me të madhe në heshtje
me zhavorr të ngrirë, duke u çarë në shteg.
Kërcitja e zhurmshme e kopesë së sorrës fluturuese
drejton mendimet e mia në drejtim të pranverës së ardhshme.

Një shëtitje përgjatë brigjeve të Detit Baltik

Era e detit më mbështjell me nostalgji,
zbavitja noton në ajër.
Grykat ulëritëse si vela të bardha
përplasen në oqeanin e pafund të qiellit.

Unë ndjek thirrjet e zogjve
dhe unë drejtohem drejt horizontit të largët.

Lër gjurmët e këmbëve në rërë për një moment.
Valët i heqin larg
me krahët e tyre të harkuar.
Pikat e kripura bien mbi fytyrën time
e rrjedhin në gjarpërime nëpër faqet e mia.

Uji përshkon trupin dhe mendjen time,
dhe dua t’i di
sekretet e qenies dhe asgjësë.

Askush nuk e di që kam qenë këtu
dhe unë bëhem heshtje.
Zhdukem mes detit dhe reve.