Cikel poezive nga Sasho Ognenovski

Nga libri “Dystopia lirike”, pekrthyer nga Jeton Kelmendi

Sasho Ognenovski, Ph.D (1964) është shkrimtar, aktor, regjisor dhe shkencëtar maqedonas. Lindur dhe rritur në Maqedoni, ai fitoi Bachelor-in e tij në Aktrim më 1987, duke qenë krijues në pothuajse njëqind role në qytetin e tij të lindjes Manastir dhe në skenat në Sofje, Moskë, Shën Petersburg, Vroclav, Grenoble, Beograd, Lubjana, Zagreb, Sarajevë, Melbourne, Sidnei etj. Më 2002 ai fitoi magjistraturën e tij në komunikime duke ndërtuar edhe karrierën e tij si shkencëtar dhe edukator. Lista e tij krijuese përfshin katër libra me poezi (Avalanche, 1995; Frutat e Ferrit, 2014; lulja e shkretëtirës, 2015, Pylli, 2018), dy libra me shfaqje për fëmijë (Një histori e thjeshtë, 2001; The Magic Compass, 2011) dhe dy shfaqje për të rriturit (Grief, 2012; Citadel, 2016) dhe gjithashtu punime në fushën e Komunikimeve, Semiotik, Multikulturalizmi, Teatri i shtypur në revista të ndryshme dhe u prezantua në konferenca në mbarë botën. Shfaqja e tij e fundit Citadel u botua në gjuhën angleze nga Shtëpia Botuese Lulu nga Karolina Veriore, SH.B.A., dhe fëmijët e tij dramat Magjike Compass është botuar në gjuhën serbe nga Shtëpia Botuese Alma nga Beogradi. Ai gjithashtu shkruan recensione, ese dhe kolona për revistat dhe portale në Maqedoni, Serbi dhe Evropë. Mori pjesë në shumë konferenca për Media, Komunikim dhe Multikulturalizëm në Gothenburg, Sofje, Londër, Oslo, Milano etj.

BALTË NË SY

1. LUNDRIMI I FUNDIT

Kapur në anije pa helmues,
Ne po presim ujëra të paqarta
Dhe duke u heshtur, i vetëm dhe i mallkuar.

Ku janë shqiponjat e papërpunuara që çdo ditë
Fluturojnë mbi planetin
Përmes kësaj, të kësaj dite të mallkuar
Dhe toka e thatë dhe ariu, ku janë
Thirrjet e zogjve dhe ulëritja
Nga bufat e natës,
Ku janë zhurmimet e ujqërve dhe ulërimat
Nga gjarpërinjtë e zi të hollë,
Ku e kishte lënë atë simfoni të shkretëtirës,
Kush e kishte djegur pyllin e pavendosmërisë sime?

2. GOJA E LUMIT

Bankat u mblodhën në ujë,
Si murgjit përpara Perëndisë,
E mbështjellë e nxirë dhe e kalbur
Prej tokës së thatë me ujë të egër.
Ky është shpërblimi i fundit për rrëmbimin
Se nuk do të ndihemi kurrë më.
Anija e humbur nuk është një fat, as një mallkim.
Anija e humbur është një ndëshkim që
Do të zhduket në mjegull e cila nga larg
Vjen si një mantel i perëndeshës së zemëruar.
Na mirëpret një det i shqetësuar me stuhi dhe vetëtima.
Na mirëpret me pikëllim për një jetë
Për një jetë të vetme për ne të mallkuarit
Se ne nuk kërkuam më shumë,
Se ne donim atë që donin të tjerët
Dhe se ulëm kokën përpara shkëmbinjve të shkatërruar.

THITHUR

Kalaja e fundit e asaj qesharake
Gorgonas dhe nga gjarpërinjtë që rrëzojnë
Na mirëpriti si Adamin dhe Even.
Të gjitha njollat e valëve dhe të verbruara
Nga pika e uji të kripur.

Ata na prisnin për dekada
Të kthejmë dhe të kthejmë zorrët,
Për të na shqyer, për të na ndarë dhe si kujtime
Për të mos thënë për ne askush dhe askund.
Aq shumë e kundërshtova atë marramendje
Pafundësia e hidhërimit të pashërueshëm.

Ne u ndalëm duke ngulur sytë nga vdekja
Dhe ne i dhamë përqafimin e fundit
Parajsa, deri në retë e përjetshme gri.
Tani pylli është një tokë e zhveshur plot merimanga dhe hardhuca,
Dhe shekujt ishin freskuar me mëngjesin. Kush e di.

ZËRI

Tashmë kemi ndërprerë thirrjet.
Tani, zëri im është një i burgosur i qetësisë,
Nga heshtja që ngadalë na kap si një re e trashë,
Ashtu si kujtimet e lamta të vetmuara në çmenduri
Si pëshpëritja e panjofshme e një personi të dëshpëruar,
Si një bastisje klithmash kafshësh
Që nuk mund të evokojmë më.
Ajo që mbetet midis nesh është pauza e nderuar
E cila do të lexohet diku nga dikush dhe do t’i përgjigjet përsëri me heshtje,
Për t’i thënë asgjë askujt.
Kaq jehonë, aq shumë zëra
Shumë buzëqeshje, aq shumë qan,
Kështu që shumë të vërteta do të na gjykojnë
Dhe ne do të jemi përsëri në mërgim
Pa shpresë për fillimin e ri.

KOHËRAT E PËRJETSHME

I

Zotat na dërgojnë meazhe metaforike.
Ne përpiqemi ta magjepsim
Përsosmërinë pa menduar për katastrofën.
është e vështirë dhe i kotë mendimi se
Një ditë gjithçka do të jetë mirë.
Mendimi i parevokueshmërisë ka një term dhe treni është bosh.
Bosh janë këto vende shumë të mbushura me kënde dhe çimento.
Askush tjetër nuk pyet se ku të shkoni më tej.

Pa kohë është fjala e eksploruar për një kohë shumë të gjatë.
“Mos e zgjat” është e vërteta që ne e shmangim vazhdimisht.
Tani, kjo heshtje dhe kjo pluhur janë predikuesit tanë
Një tjetër eksod rraskapitës, një shans tjetër
Të shijojmë vdekjen dhe ta lëmë atë të jetë eliksiri ynë.

Edhe një herë lindja e diellit në këtë ditë do të zëvendësohej me
Rrufenë e zbehtë që dridhet
Verbërimi ynë dhe shfaqet e vetmja rrugë:
Rruga drejt padobishmërisë së përjetshme.

Të gjitha kohërat ishin dehje e ëmbël
E gjithë kjo dukej se ishte dhimbja jonë si e kaluara
Tani është një mallkim i errët i asaj që do të shpëtojmë për një minutë.

Nuk është rruga, askund nuk është vetëm personifikim,
Nga e kota, e hiçit.
Po fillojmë, duke mos kaluar veten.
Kush e di pse udhëtojmë fare.

II

Afrodiziakët e ‘Aechylus’ janë aty
Sipset e fundit të Agamemnonit, Eros dhe Tanathos
Rishkruaj gjithë filozofinë tonë.
Mbetemi të përkushtuar ndaj dilemave të fundit
Pse Vladimiri dhe Estragoni akoma
Nuk filluan.
Ku do të shkonim?

“Larg turmës së çmendur?”
“Në shteg?”

Në çdo faqe të këtij civilizimi
Kalohet përjetësia që të gjithë kemi dëshiruar.
Tani guximi është momenti ynë dhe ne i përmendim vetes:
Më shumë… më shumë…

Kush do të na presë pas stuhisë së kujtimeve?
Kush i tha kujt mendimet më të mençura?
Kush dëshironte të prishte qarqet e Arkimedit?
Dënimi për ata që donin të ndalonin kohën
A është përjetësia me shijen e egoizmit dhe padurimit.
Ku do ta shërbejmë? Në cilat burgje?
Ku po na çojnë këto silueta të virgjëra
Kush herë pas here ekspozon fytyrat e tyre?

Këtu është një ishull që Odisei nuk e vuri re …
Mbuluar nga mjegulla dhe plot gjarpërinj dhe shpella.
Atje dëgjohet një qeshje dhe sobia,
Ajri është i ngrohtë dhe gjithmonë kur jeni vetëm,
Dikush ju prek, ju telefonon, ju premton…

Valët mbajnë erë të mbaruar së fundmi
Shpërthim, hiri i ëmbël që premton
Zjarri dhe festimet.

Të gjitha hartat harruan atë ishull,
Të gjitha trekëndëshat, të gjitha tundimet e fshehta.
Atje, vera e përjetshme është ushqimi që do t’ju mbajë
Të lumtur dhe të kënaqur.
Aty, përjetësia nuk matet me libra,
Nuk matet nga ndërtesat, nga buzëqeshjet, nga lotët
Dhe nga prekje të buta.
Aty festimet kanë ëmbëlsi organiastike,
Funeralet po kujtojnë vetën,
Dhe askush nuk vdes atje për të mos pasur jetën e mëvonshme.

Dikush të na marrë, njerëz të varfër,
Të meritojmë paqen tonë pa identitet,
Të kesh ndjenjë pa raport,
Të bëheni shërbëtorë dhe skllevër të pafundësisë.

III

Ne mbetemi vetëm dhe të lumtur.
“Zjarri dhe akulli” – Kontrasti i bekuar i Shekspirit
Ishte teksti dhe loja jonë.
Kështu që ne po fitojmë kaosin në kokën tonë,
Duke ofruar veten për diçka që nuk e kuptuam…

Nuk do ta kuptojmë kurrë …