Unë kam 5/6 vjet që shkruaj poezi. Përveç poezisë, shkruaj edhe gazale dhe tregime.
Disa nga poezitë e mia janë botuar nga Vietnami, Bangladeshi, Rusia, Serbia, Spanja, India, Egjipti, Romak, Kina, Pakistani, Belgjika, Meksika, Brazili, Palestina, Britania e Madhe, Greqia, SHBA, Italia, Monitingro, Indonezia, Danimarka, Peruja, Butani, Ukraina dhe Nepali.
Dhe disa nga poezitë e mia janë përkthyer në gjuhën vietnameze, bengali, rumune, kineze, meksikane, greqisht, spanjisht, malazeze, ruse dhe ukrainase.
– Këshilltar i revistës së letërsisë kineze (përgjegjës i Federatës Hubei të qarqeve letrare dhe arti)
– Gardianët e bashkimit botëror të poetëve.
– Anëtar i WLFPH.
1-“Vetëvrasje”
Në gjendjen ekstreme të jetës
Unë qëndrova ende
Një foto e babait në mur me këta sy të zhveshur
po shikoj
Në foto, faqet janë të mbuluara me plagë
Syze me energji sysh
pleqëria e babait
Kanë rrëmbyer vermikun nga tegeli i nënës
Jetën e vejushës që babai i dha nënës sime
Ka një jetë të re.
Një nënë që është shumë e vjetër për të kaluar kodrën
Ajo po lufton me jetën e re që i ka dhënë babai.
Sa e vështirë është të ecësh me shkop?
Sa e vetmuar është kjo?
Ndonjëherë një nënë duhet të bëjë vetëvrasje?
Apo nuk e kishte nëna aftësinë për të kryer vetëvrasje?
Ndoshta kjo është arsyeja pse ai nuk bëri vetëvrasje?
Edhe hapat primitivë të jetës
Ndonjëherë duke ecur drejt fundit
Nuk duhet të kesh guxim për të kryer vetëvrasje.
Vajtuesit nuk duhet të mobilizohen
Ju nuk keni nevojë as për aftësinë për të kryer vetëvrasje
Mosha nuk lidhet me vdekjen.
Një ditë më parë vetëm në faqen e parë të revistës
Kam lexuar se një fermer ka kryer vetëvrasje.
Kam lexuar dje se një e dashur nuk ka gjetur një të dashur
Bëj vetëvrasje,
Dhe sot jepet në faqen e parë të revistës
I papunë është vetëvrarë një i ri
Unë me të vërtetë mund ta përcaktoj veten
Një person vetëvritet nga dëshira apo nga detyrimi?
2: Dhurim sysh
Unë jam një njeri i verbër
Doja të shihja botën
Në një moment të jetës
U takuat papritur
Ti më trego botën
Mund ta shihja botën me sy të dhuruar
Por sytë e mi ju dhuruat
Ata po ju kërkojnë në ditët e sotme.
3 Pasi të shkoni
Këta janë sytë mbi të cilët jeni ulur
Kjo është e njëjta zemër që është ende atje përveç teje
Askush tjetër nuk u ul
Kjo është jeta që ju pret
Kanë kaluar shumë shekuj
Është në të njëjtën mënyrë që nuk u kthyet kurrë
Është pasi të largohesh
Edhe ditët filluan të errësohen
Unë ndalova së shikuari pasi u largove
Dhimbja e pritjes për ju është zhdukur
Më duhet të duroj përgjithmonë
Vërtet, edhe pse nuk jam aty, vetëm pasi ike ti.
4 Qiri
Errësira në jetën time
Mendova se do të sillni dritë kur të vini
Por pikërisht e kundërta
Ti ke sjellë errësirën në jetën time
Unë kam qenë i vetmi që digjej për pjesën tjetër të jetës sime
Ai vazhdoi të të jepte dritë duke djegur veten
Si një qiri.
5 Aeroporti
Kur isha i vogel
Se toka në të cilën qëndroj
Mijëra këmbë më lart
Tek avioni që fluturon në qiell
Ai po bërtiste për herë të parë
‘Babai im po noton në gji
Merre me vete’
Por avioni nuk u kthye më me babanë tim.
Ai u ul në dyshemenë e shtëpisë dhe shikoi rrugën
Sytë e nënës sime nuk u lodhën kurrë
Kerkoj nje te huaj…
Për të gjithë ata që kthehen në shtëpi
Ju po shikoni me kujdes deri vonë..
Ose nuk e dini
Çatia që rrjedh është ende e njëjtë me atë që shkoni.
Gjithashtu rrjedh në sezonin e shirave.
E njëjta gjë vlen edhe për lëmin
E njëjta gjë vlen edhe për këta sy që ëndërrojnë.
Në të njëjtën mënyrë, mangësitë janë të ngutshme.
Dhaniram mori peng Sahun
Nuk keni mundur ta ktheni ende tokën
Nuk keni mundur as ta ndërroni çatinë e shtëpisë që pikon
Mangësitë nuk kanë mbetur.
Ose fotografia juaj e varur në murin e shtëpisë
Ai është ende duke buzëqeshur në të njëjtën mënyrë.
Por nëna ime nuk mundi të buzëqeshte kurrë
Sot, nuk munda as të buzëqeshja pasi u largove
Për të rikthyer buzëqeshjen në buzët e nënës sime
Në radhën e këtyre njerëzve jam edhe unë
Unë jam duke qëndruar në aeroport me pasaportën time në dorë.
6 Stacioni i trenit
Unë jam i njëjti stacion treni
Ju jeni pasagjer në të njëjtin tren
Treni nuk arriti në stacionin tjetër
Kam pasur një aksident në mes.
7- Zoti është brenda meje
Këto janë të njëjtat këmbë të grisura
Duke ecur në tempull çdo mëngjes
Kjo është mendja e Zotit
Këto janë të njëjtat buzë që këndojnë emrin e Zotit
Asnjëherë e lodhur
Kjo është shtëpia, muret e së cilës
Zbukuruar me imazhe të Zotit
Kjo është shtëpia e besimtarit që nuk ka askënd përveç Zotit
Ai ishte duke buzëqeshur në mur
Dy fotot janë të babait dhe nënës sime
Unë shkova në shtëpinë tuaj kur isha i vogël
/ Shtëpia e Zotit
Përgjithmonë e përgjithmonë
Unë nuk e shikoj foton e nënës sime çdo mëngjes
Ai preku fotografinë tuaj dhe uli kokën
Unë djeg temjan duke të kujtuar ty.
Çdo mbrëmje në derën kryesore të shtëpisë
Nuk ka ditë që nuk keni temjan
Asnjë natë emri yt
Më zuri gjumi menjëherë
Nuk ka mbetur asnjë tempull
Një ditë dëgjova një udhëheqës fetar të thoshte
Zoti nuk është i gjithi një / i zoti i të gjithëve është një
Që të mos humbisni besimin në kopje
Xhamitë, kishat, manastiret as nuk lahen
Një shaka për lumturinë, për paqen
Unë jam një person që nuk besoj te fati
Unë gjithmonë bëj vetëm vepra / fërkoj duart dhe krahët
Kam dëgjuar se fryti i punës është i ëmbël
Zot, nuk kam shijuar kurrë fruta të ëmbël
Vetëm duke bërë punë gjithë jetën
Kam dëgjuar se ai që nuk ka njeri ka Perëndinë
Por ai ishte gjithmonë vetëm në turmë
Si një hënë e vetmuar
Unë jam duke ecur në kërkim të lumturisë
Unë po luftoj me mungesën
Unë jam duke ecur në kërkim të paqes
Duke arritur në tempull, unë po kërkoj lumturi dhe paqe përpara gurit
Megjithatë këto buzë nuk buzëqeshën kurrë
Paqja shpirtërore nuk mbizotëroi kurrë
Unë e kam kërkuar Zotin në tample gjithë jetën time
Dhe qau për jetën
Tani pyes veten nëse Zoti ishte brenda meje nëse do të kërkoja
Unë jam vetëm duke kërkuar për Zotin në tempull
8- ZJARR
Njëherë e një kohë, dashuria jonë
ishte si një lumë.
Të dy rrinim bashkë;
per kaq gjate,
ne të dy kishim qenë si uji!
Por sot,
Ti na djeg dashurinë.
Nuk je më si uji,
as si zjarri,
ke shpëtuar i paprekur
Por unë jam djegur
jo një herë, por dy herë.
Në fillim nga zjarri i nisjes,
dhe pastaj, duke e spërkatur vetë vajin e llambës!
9- E kuqe
Gjithmonë nuk ju ka pëlqyer; ngjyra e KUQE
Më vonë e mora vesh,
nuk e kishit pëlqyer gjithmonë
ata trëndafilat e kuq të Shën Valentinit.
Ju shkrova me gjakun tim.
Nuk ju pëlqeu letrat e kuqe të dashurisë.
Ju madje nuk ju pëlqeu Vermilion i kuq
Të kisha sjellë për të të zbukuruar.
Një ditë
Ju, i kapur në një aksident;
kishin nevojë për gjak.
Pas refuzimit të të afërmve tuaj,
si e pranove gjakun tim?
Si ju pëlqeu jeta juaj plot ngjyra
mbijetova me gjakun tim?
Në fund të fundit, edhe ajo ishte me ngjyrë të KUQE!
10 – ‘Nuk kthehesh kurrë’
Kështu ka kaluar mosha
Duke pritur për ju
Sa dimra kanë kaluar, sa shira kanë rënë
Sa erdhën dhe sa kaluan në të njëjtën rrugë
Por nuk u ktheve kurrë
E njëjta rrugë që keni marrë.
E njëjta pemë e vjetër me të cilën kam jetuar për shekuj
Duket shumë e vjetër në ditët e sotme
Ndoshta ai po kërkon edhe rrugën e dikujt tjetër.
Akulli në male është shkrirë dhe është kthyer në një akullnajë
Por mendja jote nuk u shkri dhe u bë lumë
Ke mbetur i njëjti gur prej guri.
Ju keni qenë gjithmonë të ashpër
Kjo është arsyeja pse nuk u kthyet kurrë.
Në turmën e këtyre njerëzve sot
Kam humbur në mjegull si një sorrë e humbur.
Ai mban syze të vjetra të energjisë.
Këmbët janë larguar nga toka
Por këta sy nuk ndalojnë kurrë të të shikojnë
Nëse jeni diku në botë
Doja të takohesha dhe të bëja vetëm një pyetje
A do të përfundojë pritja atë ditë?
Ditën që të vdes duke pritur për ty?
