Nga Flutura Açka

Faleminderit Gjakovë, që më takove me Ali Podrimja

Nga Festivali i 55 Poezisë në Gjakovë, maj 2019

“Mos më thirr bacë, më pëlqen më shumë me më thirr dajë, bacë po e thirrke Azemin (Shkrelin)”, më tha Ali Podrimja. Ishte si tash, maji i vitit 1997. Nga ajo kohë mbeti përjetë daja Ali, prej të cilit kam foto që m’i ka besuar, një poezi të kushtuar të shkruar me shkrimin e tij, fatin e përbashkët të ngatërrojmë ndalesat prej humbjes që na ndodhi me bijtë tanë, ai linjën 16, unë stacionet trenave, por mbi të gjitha kujtimet, kujtimet e papërsëritshme. Tek e përcillnim atëherë me bujtësin tonë, Valdetin, në aeroportin e Zyrihut, për t’u kthyer në Kosovën e trazuar, i pashë dy rruaza të njelmëta në shtjekët e syve. Njëzet e dy vjet më vonë, në Gjakovë marr çmimin poetik “Ali Podrimja”. Nuk do të kisha kërkuar kurrë takim më të bukur me dajën, si të ishte një pikëpjekje për një ngushëllim të munguar, të tretur në kohë.
Faleminderit miqve të mrekullueshëm, poetë dhe shkrimtarë të Gjakovës, për kujdesin e vyer, për mbrëmjen e mrekullueshme dhe mundësinë për t’u rikthyer sërish në Gjakovë: Migena Arllati, Engjëll I. Berisha, Vjollca Kuqi, Muharrem Kurti, Jeton Kelmendi. Me mirënjohje të them të jem e nderuar nga miqtë e mi fitues, Skënder Buçpapaj (fitues i çmimit të karrierës) dhe Xhevdet Bajraj (fitues i librit poetik më të mirë) 

Poezia fituese e çmimit poetik “Ali Podrimja”

Gri

Grija bie si të fik’t nga lart,
zymti është stina e kësaj ane të botës.
Të rritur, që diellin kanë harruar,
ndryrë në klinka si vizitorë të përkohshëm,
e strehojnë në ëndrra, e ruajnë si lodër.
Sytrembur këqyrin fëmijën,
që zënë në kurthin e lojës së të rriturve,
shpërfill yshtjen e moshës.
Ah, fëmi, i thonë,
ç’kërkon këtu?,
ka kohë për andrralla, si tonat.
Por fëmija, nuk është fëmijë,
dhe rritur para kohe,
lë mjekër të duket i vjetër,
që ta lejojnë të hyjë,
në çarjen ku e pret një kulshedër,
që përgjon lotët e tij.
Ka vendosur të mos epet,
poker të mos luajë me të,
të mos ankohet e të lëngojë në shtretër,
të mos lër hije në kanavacën e murit,
që nga bardhësia nxin.
Ngrihet në këmbë dhe ecën kah porta,
drejt, si qiri i bardhë,
si mal lëviz i gjallë,
me diellin në zemër,
shkon flegrës që e çon në Askundtjetër.