Poezi nga Anton Marku

NË EMËR TË LIRISË

(Vdekje fashizmit!)

 

Me sa mbaj mend unë

Në lagjen tonë

Gjithmonë është folur për luftën

 

Kur gjakrat ndizeshin

Na mjaftonin tri pika

Për të vazhduar tutje

 

Gjyshërit tanë

Çdo herë gjenin diçka

Që t’i shtonin së djeshmes

Që e sotmja të mos ishte

Ashtu siç ishte

 

Një ditë

Historinë e lidhëm për një hu

 

E vetë dolëm në oborret e fqinjëve.

 

 

HËNA E SË HËNËS

 

Sapo përfundoi së lexuari

Librin e prejardhjes

Vendosi ta shëroj historinë

 

Fillimit i grisi tri faqet e para

Mesit i shtoi katër beteja të paqena

Fundit i hoqi skenat me flamuj të bardhë

 

Në prapavijë vendosi

Ata që mbanin shpirtin gjallë

Me kafe turke

 

Pas dorëzave të bardha

Fshehu fytyrën

 

Para mesnatës

Në ditën e parë të javës

Atdheut iu zgjat rrethi i syve

 

Një gjysmë e trupit

Nuk po i bindej më

 

Gjysma tjetër

Endej maleve të prera

Pa rojtarë

 

Mos qoftë kush

Në lëkurën e tij

Kur deti të nisë

Të hajë tokën.

 

 

‘‘ARMIKU I POPULLIT’’

 

Së pari u shtuan pshtymagjinjtë

Pastaj lehësit e orëve të vona

Kapërcyen përroin e lagjes

 

Majë plehu u ngjitën shpifësit

Për të ushqyer gojët e këqija

 

Një mëngjes i gjuajtën dyert me gurë

Të nesërmen nën prag i hodhën një letër

Në mbrëmje ia helmuan qenin

Pas mesnate i hynë në oborr

Dhe e varën në mes të dhomës

Pa i thënë asgjë

 

Pse nuk i tha askush

 

Faji i tij i vetëm:

Ishte fqinj me ujq

 

Për të

Në burg nuk shkoi askush.

 

 

FRYMËMARRJE

 

Në njërën prej atyre ditëve

Që mbahen mend gjatë

U ktheva vijave të jetës

E pashë veten duke lindur

 

Duart e nënës

Të mbjella në djep

Një shami të bardhë hedhur flokëve

 

Diçka më tha

Se kisha qëndruar

Tri stinë fshehur në bark

Para se ta gjeja

Copën e qiellit tim në tokë

 

Në këmbë u ngrita

Pa më parë askush

 

Nga dhoma dola

Më i vogël se sa hyra

 

Trupin tim e pyeta

Nëse ia ka vlejtur

Gjithë ato djersë

 

Të nesërmen

Ëndrrës iu shqye pëlhura

Duke u fërkuar

Në murin e pendimit

 

Unë drejtova sytë

Andej nga lulet rriten natën

 

Mijëra frymë larg.

 

 

NJERËZIT ME DY HIJE

 

Kokat që jetojnë vetëm nga buka

Liria i braktisë që në fillim të ëndrrës

 

Në botën që ecën ata zvarriten përgjumshëm

Fshehur puplave të veta

 

Si falltarë që përqeshin jetën

Peshoreve masin thellësinë e asgjësë

 

Të burgosurit vazhdojnë të rrinë zgjuar

Derisa rojet flenë.