Kooseul Kim, Korea e Jugut Përktheu nga Anglishtja: Jeton Kelmendi

Kooseul Kim, Korea e Jugut
Përktheu nga Anglishtja: Jeton Kelmendi

Kooseul Kim. Poete, Profesoreshë emeritus në Universitetin Hyupsung.
Ajo fitoi doktoraturë (PhD) nga “Korea University”, Kore.
Ajo ishte Dekane e Shkollës Diplomike, Universiteti Hyupsung dhe Vizitore në UCLA.

Ajo mori shenja (simbole) nga Shoqata e Shkrimtarëve të Vietnamit për shkak të Letërsisë dhe Arteve të Vietnamit më 2019.

Ajo fitoi Hongjae (pseudonimin e mbretit të 22-të të dinastisë Chosun) Çmimin e Madh Letrar (2018) dhe Çmimin Letrar të Suwonit (2018).

Ajo shkruan për “Kolonën Kim Kooseul” për gazetën Kyunggi dhe kontribuoi me përkthimin anglisht të poezisë koreane në Letërsinë tremujore Suwon.

Ajo është Kryesuese e Komitetit Shqyrtues teë Çmimit Ndërkombëtar Letrar të Changwon KC dhe Komitetit Organizativ dhe Zëvendës Kryetare e Çmimit Ndërkombëtar Letrar të Changwon KC.

Ajo është Këshilltare e Shoqatës së Letërsisë Krahasuese Lindje-Perëndim, Nënkryetare te Shoqata e Letërsisë Krahasuese Lindje-Perëndim, Këshilltar, T.S. Shoqëria Eliot e Koresë

Ajo ishte Presidente e T.S. Shoqëria Eliot e Koresë dhe Baeksong Shoqëria Letrare.

Si një poete dhe dijetare e letërsisë angleze, ajo prodhoi një numër të konsiderueshëm të veprave letrare, duke përfshirë: Lost Alleys, 21st T.S. Eliot, T.S. Poezia e Eliot-it, Shoqëria, Arti, Poezia e përfunduar e W.B. Yeats, Kuptimi i Poezisë Moderne Angleze, dhe T.S. Eliot dhe Filozofia e F.H Bradley.

Poezitë e saj janë përkthyer në shumë gjuhë, përfshirë anglishten dhe japonishten etj.

JETA ËSHTË

Duke parë ato që mbeten të gjalla
Pa shikuar larg nga jeta
Në çdo hap i jetës
Duke hedhur një pyetje vetëm një herë
Në momentin e vdekjes

Jeta është,
Duke parë vetveten seriozisht
Siç kam bërë kur kam parë për herë të parë në botë
Mbajtja e një tjetri mbyllet
Ne zemren time.

Më bëj të kuptoj pushimin më të thellë të shpirtit.

LULEBORAT

Bora e zjarrtë e pranverës që bie në fillim të luleve të kumbullave
Çdo histori varet në secilën lule bore
Disa lule bëjnë një shteg ekstaze lule drejt qiellit
Të tjera, duke rënë në ajër
Bie në tokë, pasi të gjitha, kurrë për të fluturuar.

Çdo zemër duke parë lulet
Erdhi një plagë e fort
Mbeturinat e një plage vetëm fluturojnë rreth e rrotull
Nga lulet e borës, duke kërkuar një kotësi të kotë

Befas,
Një palankin lule kalon një kurriz në qiellin e hënës
Rruga e këngëve të trishtuara është e mbushur me valle pa dhimbje
Një kohë e lodhshme mban frymën e saj në zemrën e zbrazët
Heshtja ndezet në një çast
Është e bardhë dhe e thellë.

SHKRIMI I POEZISË

Duke shkruar poezi,
Po shikon
Shenja më të thella,
Duke parë në mbyllje
Pa kujdes
Fasha u shpërfill fort

. . . . .

Fshehtësia duke shikuar në mbresa herë pas here
Që askush nuk mund ta shohë
Është diçka trime dhe e lavdishme
Siç do të thotë të shikosh në zemrën e dhimbjes
Ndonëse e dinë, kjo dhemb.
Siç tha një poet
Poezia është dhimbje dhe lavdi.

MODERIMI I LAVANDERI

Duke parë të fluturojnë në erë
Duket tëk shko në re
Gjëja, ende e qëndrueshme deri në fund,
Mban kufirin e rrezikshëm

E diellnaja e merr
Më e vështirë ajo rrahje
Gje,
E fortë rezistenca e saj

Hung me rrobat e vogla,
Gjeja,
As ngarkesa, si as vetë-kënaqësia
Mban moderimin

Me shtyllën e vendosur në tokë,
Gjëja, pasi fluturoi në ajër
Drejt diellit, në re
Përfundimisht vjen poshtë në tokë
E njeh vendin e saj

Ndihma për të mbajtur lavanderin në ekuilibër,
As një rrobë larëse si as një larëse rrobe,
Është moderim dhe tension
Në mesin e larë, rrobaqepës dhe rrobaqepja
Konsiderohet më e vështirë
Se qëndrimi në teh të mprehtë.

NJË FUND I JETËS

E gjallë
Po largohet nga qendra,
Edhepse kalon gjithë rrugës
Përpjekja për të mos humbur rrugën e mesme
Duke parë me përpikmëri në mes,
Shikoj prapa,
Unë jam gjithmonë duke humbur në mënyrë të gabuar

E gjallë
Po e shmangë të vërtetën,
E lëkundur midis tërheqjes dhe frikës
Çlirojeni takimin me veten
Shtrirë në mënyrë të pandërgjegjshme
Kjo është një mënyrë e pakthyeshme

Në rrugë pa rrugë pa ngrohtësi
stares
Shumë larg
Një heshtje plumbi
Përplasja për të gjetur mënyrën e vet
Në fund të jetës është e pariparueshme.