Botohet ne Itali libri ‘INNO AI PENSIERI TRANQUILLI’i poetit Bujar Tafa

Libri eshte perkthyer nga: Anila Dahriu, Elisabetta Bagli dhe Claudia Piccinno.

PARATHËNIE

Nga Claudai Piccino

Kur një pëllumb i zi ha fluturat, shpirti kërkon ndihmë
deri në përjetësi.
Ky çift përmbledh të gjitha mendimet e Bujar Tafës që ai kërkon në poezia dhe letërsia lidhja me të pafundmen, përdorimi i mitit dhe
vizion parajsor për t’i shpëtuar ferrit tokësor.
Një koleksion i përjetshëm që mund të ishte shkruar sot dhe në vend të kësaj ajo i paraprin luftërave aktuale.
Një poezi që tregon tmerret e të gjitha luftërave, por që nxjerr në pah një dëshirë e zjarrtë për liri dhe revolucion, sepse vetëm duke arritur në fund është e mundur shpresa për një ringjallje.
Poeti ynë denoncon gjakderdhjen dhe dhunën e natyrshme në përparimin dhe në garën për pasuri të të gjitha shteteve që shpesh po
ata fshihen pas alibive fetare për të bërë luftë me vendet fqinje.
Një poezi prej mishi e gjaku për ta thënë me Loin e megjithatë pavarësisht stil i papërpunuar mund të ndjesh dëshpërimin e shpirtit dhe dhimbjen e shkrimtarit , zemërthyer për këtë njerëzim që po zhduket, dhe gjithnjë në kërkim
prej atyre parimeve tashmë inekzistente të vëllazërisë. Ka shumë vargje që kujtojnë dobinë e artit dhe letërsisë
si rrugë shpëtimi, por edhe si formë mbijetese për të mos u dorëzuar pas barbarisë: isha pranë kryengritësve/u thashë të mos luftonin me
bota./I them: mos vizato/pikturo,/nata nuk vizatohet/vjen lyer me të zezë.
Dhe përsëri: Djalli kthehet/ulet në tavolinë,/pastron të kuqen nga mëndafshi shampanjë/dhe fshin gishtat me shkronja

PREFAZIONE

Quando una colomba nera mangia le farfalle, l’anima chiede soccorso
all’eternità.
Questo distico riassume tutto il pensiero di Bujar Tafa che cerca nella
poesia e nella letteratura il legame con l’infinito, il ricorso al mito e alla
visione paradisiaca per sfuggire all’inferno terrestre.
Una raccolta senza tempo che potrebbe essere stata scritta oggi e invece
è antecedente alle guerre in corso.
Una poesia che racconta gli orrori di tutte le guerre ma che fa emergere
un anelito di libertà e rivoluzione, perché solo toccando il fondo si può
sperare in una rinascita.
Il nostro poeta denuncia lo spargimento di sangue e la violenza insita
nel progresso e nella corsa alla ricchezza di tutti gli Stati che spesso si
nascondono dietro alibi religiosi per muovere guerra ai paesi limitrofi.
Una poesia fatta di carne e sangue per dirla con Loi eppure malgrado lo
stile crudo si intuisce la disperazione dell’animo e il dolore di chi scrive
, affranto per questa umanità che va scomparendo, e sempre alla ricerca
di quei principi di fratellanza ormai inesistenti.
Numerosi i versi che richiamano all’utilità dell’arte e della letteratura
come via di fuga, ma anche come forma di sopravvivenza per non cedere

alla barbarie:Ero vicino ai ribelli,/Dicevo loro di non combattere con
il mondo./Dico : non disegnare/dipingi,/la notte non è disegnata/viene
dipinta di nero.
E ancora: Il diavolo si volta/si siede sul tavolo,/pulisce la seta dal rosso
champagne/e si asciuga le dita con le lettere