Poezi nga Mihai Firica, Rumani

Poezi rumune

Mihai Firică, Rumani

Lacrimi gemene

de azi înainte plata se va face în sâmburi
argintul e doar al săracilor
cerul albastru fixat deasupra noastră de cuiele domnului
suntem două lacrimi care se scurg pe o halbă cu bere rece
sau poate ploaia
de dinaintea noastră

ai sau nu ai
proteza dintre cuvinte
scos din uz și aruncat în tăcere

departe de ochii lumii
ascuns de frivolitatea capitalei sentimentale
trofeul fricos râde de vânător dar se așează cuminte
în bătaia puștii

Lotët binjakë

prej sot e tutje paga do të jepet me bërthama
argjendi është vetëm për të varfërit
qielli i kaltërt fiksohet mbi kokat tona me gozhdat e zotit
jemi dy lotë që kullojnë mbi një gotë birre të ftohtë
apo ndoshta shiu
përpara nesh

ke apo nuk ke
protezë mes fjalëve
e nxjerrë nga përdorimi dhe e hudhur në heshtje

larg prej syve të botës
fshehur nga kotësia e kryeqendrës sentimentale
trofeja e trembur e përqesh gjahtarin por ulet me kujdes
në betejën e pushkës

Ea vine întotdeauna la şapte

aştepţi în gară până pe-nserat
visezi să recuperezi sfertul de ceas
prin cartiere pe lângă blocuri locatarii stropesc
grădinile la metru pătrat fumezi
ea vine întotdeauna la şapte
azi nu a venit

o tuse alergică trezeşte gara la viaţă

Ajo vjen gjithmonë në shtatë

po pret në stacion deri në mbrëmje
ëndërron të rikuperosh çerekun e orës
nëpër lagjë pranë godinave banorët stërpikin
kopshtijet në çdo metër katror thith cigaren
ajo vjen gjithmonë në shtatë
por sot nuk erdhi

një kollitje alergjike e zgjon stacionin nga gjumi

Soarele pierdut

iubito pe chipul tău palid
am citit istoria soarelui pierdut

alene petrecându-ţi umbra
în braţele morţii
carne strivită – au furat visând
au iubit pe fugă
au trăit râzând
toţi împreună într-un cor
slăvind cenuşa împrăştiată de vânt
pe buzele tuturor

gustul sălciu ca urma unui foc
singur înstrăinat
povara pe care n-o simţi
zâmbete mărunte răscolit
de piatra rece strecurată în palmă

mi te-am imaginat râzând
în clipa următoare
m-am uitat înapoi

Dielli i degdisur

në fytyrën tënde të zbehtë e dashur
kam lexuar historinë e diellit të humbur

ngadalë duke t’u zbavitur hija
mbi krahët e vdekjes
mish i shtrydhur – e vodhën në ëndërrime
e dashuruan duke ikur
jetuan duke qeshur
krejt së bashku në një kor
duke hymnizuar hirin e shpërndarë nga era
mbi buzët e të gjithëve

shija e njelmët si hija e një zjarri
vetë i tëhuajësuar
peshë të cilën s’e ndjen
buzëqeshje të imta të trazuara
nga guri i ftohtë që e mban në shuplakë

të kam përfytyruar duke qeshur
në çastet që pasojnë
e hodha shikimin pas shpine

După-amiaza când s-a sfârşit

aş fi putut tinereţea mea s-o înalţ pe cer
ca un zmeu care stârneşte stropii de ploaie
pe obrazul unui copil
sau aş fi putut s-o ascund într-un sâmbure
amar deschis dintr-o singură lovitură cu o piatră de râu

picioarele căutau urmele tale pe nisip
aşa cum ai căuta trupul neştiut al nimfei

ca altădată gura mea căuta gustul cărnii
cel pe care-l strigau monetă fu găsit
sub un val de nisip în după-amiaza acelei zile de vară

Pas dite kur mmbaroi

do mundja rininë time ta lartësoj në qiell
porsi një balonë që i nxit pikat e shiut
mbi fytyrën e një fëmije
apo do të mundja ta fsheh në një bërthamë
të hidhur që hapet vetëm nga një goditje me një gurë lumi

këmbët i kërkonin gjurmët tua në rërë
njësoj si ta kërkosh trupin e panjohur të nimfës

porsi dikurë goja ime kërkon shijen e mishit
atë të cilin e thirrnin monedhë që qe gjetur
nën një valë rëre në pasditën e asaj dite të verës

Calea sângelui

carnea pe care am dorit-o
sângele şi laptele de care am fost însetat

pe pielea umbroasă
am aşternut
tainic
mângâieri

aurul femeii ascuns în măruntaie
ghicit după ce dezlegi lacătul
despică viaţa
ca să ghiceşti
viaţa celui care nu se va mai naşte

Rruga e gjakut

mishi të cilin e desha
gjakun e qumshtin me të cilin u ngopa

mbi lëkurën e hijësuar
i shtrova
tinëzisht
përkëdheljet

ari i gruas i fshehur në rropulli
i gjetur pasi që e zgjidh dryrin
e përcakton jetën
që ta gjesh
jetën e atij që nuk do të lindet

(I përktheu: Baki Ymeri)