Author: iwabogdani

Poems by JAA JASRIL

Posted on February 2, 2025 by - ARTICLE

JAA JASRIL

Aussie-born Jaa Jasril admires the underground scene. As an ardent fan of hiphop/R&B music, Jaa wrote rhymes and was strongly influenced by verses and beats. Born in NSW Sydney , Australia, and has lived most of his life in Kuala Lumpur, Malaysia. Jaa Jasril or his actual name Lukman Jasril Hamzah started writing at the age of 18, while still a student of Sports Science in University of Malaya, Malaysia. Being an ardent fan of Rap and hip-hop genre of music, Jaa wrote rhymes and was strongly influenced by Tupac Shakur, Taleb Kwali, Jay-Z, Kanye West  etc. His rhymes were written in English and published on his blog and was highly rated by an American based online magazine of young writers in early 2000. Jaa is currently a Specialist Trainer in Evolution Wellness Gyms in Malaysia. His poems were published in WordCity Monthly, AZAHAR REVISTA MAGAZINE , Campus 247 etc. 

Jaa Jasril has written more than 200 poems. Some are published and read by international audiences. Jaa is currently a Specialist Trainer in Evolution Wellness Gyms in Malaysia, focussed on psychology and sports coaching. He believes that poetry can change the world and uses it to inspire a mixture of positivity even after hardship occurs. You can find out more about him at FB: Jaa Jasril , IG: jaaheart

 

BY THE BAY

Breeze of the sea, smell of the sand,                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                            its been awhile. Since I last work on my tan,                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                       as thing divert, not according to plan,                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                           finding yourself, in no man’s land,                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                   all this time, I got away and ran                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                then I questioned myself, until when?     

Feeling at lost, sitting by the bay,                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                             searching for WHY, under this hot midday,                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                 sound of crashing waves, coming my way,                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                            leaving to embrace, come what may,                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                           up to them, what  ever they want to say,                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                     as we are all humans, made of clay                

Break the walls down, bring down the gate,                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                time to rise up, above all the hate,                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                       a new song, in my mind it serenades,                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                            so be strong, to endure fate,                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                         tomorrow will be better, so don’t be afraid,                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                    pick yourself, its time to create.

 

Danga Bay, Johore Baru

26/12/2020

HEARTFUL STATE OF MIND

I close my eyes, though I couldn’t sleep tonight,                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                      Cloud on my mind, it doesn’t feel alright,                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                    Is it the heat, or just flashing light?                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                               Uncertainty of the future, made me so fright,                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                           What ever it is, whatever it might,                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                            My eyes wide open, everything at sight….                       

I wait for the dream, that haunted me forever,                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                     Even if I realize, reality would be never,                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                     Though my hope has gone, they made me a believer,                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                           She’s all I talk about, she is my savior,                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                               When can I get through, away from this fever?                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                  I’ll sit down rite here, waiting to deliver…… 

It’s not her face, that made me smile,                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                         Nor that angelic voice, that made me wild,                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                 But the pain she gone through, adding to a pile,                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                           A never ending storm, as long as the Nile,                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                               Seems like forever, but it’s worth my while,                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                  Hope I don’t flutter, when I start to dial…. 

 

WE THERE YET…..?

How long we have to wait                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                          been sitting here just like a bait                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                  fury because they’re late                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                     may be That just our fate….

Hearing repetition over a year,                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                       you told me its so near,                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                        but all I see is tear                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                          yet you were never fear……

Don’t think I’m up to it,                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                   to see you take the heat,                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                               to be hearing all those wit,

Botohet ‘JAM BËRË SI KJO UDHË’ nga Jeton Kelmendi

Posted on January 8, 2025 by - ARTICLE, BOTIMET

FJALA BËHET URË NË DITËN QË S’KA ARDHUR…

– Përcjellje vargjeve të Jeton Kelmendit –

Nga Visar Zhiti –

Të lutem botë, duaje më shumë paqen, mos u dorëzo.
Lufta të ndan, të lëndon, të shkatërron pa mëshirë.
Heronjtë e vërtetë nuk mbajnë armë lartë,
Ata mbajnë fjalën, shpresën, e ndalin të keqen.
Janë ata që mbjellin qetësinë, jo zjarrin që vret.

Janë vargje që duken dhe si credo të poezisë që hap librin e ri të Jeton Kelmendit.

Është një zë, një lutje, një ftesë për bisedë, e kërkuar e poetit nga Kosova me botën dhe duam përgjigjen në të tanishmen… Nga bota? Por edhe nga vetja. Duhet një përpjekje për të kuptuar barrierat mes shpirtit dhe realitetit, ku poezia jo vetëm duhet të flasë, po dhe të dëgjojë. Prandaj dhe kthejmë fletën për te parë më tej në libër.

*    *    *

Jeton Kelmendi mbart një dëshirë shtegtare, që nis poezinë e tij përpara dhe shkon pas saj ose kur ia arrin të shkojë ai më parë, merr poezinë e tij nga pas.

Di të bëjë miq nga ata që e dëshirojnë poezinë dhe njohjen që ajo të jep dhe, aq sa heshturazi, papritur gjendet në festivale të ndryshme në vende të ndryshme, në antologji, që kanë nëntituj të bujshëm: poezi nga bota, përkthehet, madje në mjaft gjuhë siç na e dëshmon, ndërsjelltas duke përkthyer dhe ai po ata, janë arritje të tij, është aftësi e tij dhe ne gëzohemi kur e marrim vesh, sepse është një copëz e Kosovës sot, që kërkon vetveten, larg vetes, rrugëve të botës…

*    *    *

Poezia e re e Kosovës, – do desha të thosha, – zgjeron jo vetëm mushkritë e hapësirave të saj dhe do të kërkonte të frynte si erë në Ballkan, pse jo dhe në Europë, do të donte të mbërrinte deri në Azi, edhe në Amerikë, kudo ku mundej, – këtu s’e kam fjalën për suksese efemere qosheve të panjohura, për festat vanitoze të poezisë, reklamat e botimeve të bëra vetë, për rrjedhojë dhe të çmimeve dhe qokave, çertifikatave dhe diplomave, të bëra vetë dhe ato, lëvdadave të paguara, etj, etj.

Do të desha atë pike gjaku të poezisë, që dhemb, pikon nga një plagë, çel, nxjerr petale ashtu si në vazon e saj dhe në vazo të tjera.

Përhapja, qoftë dhe vetanake, diskrete ndër kolegët që e shkruajnë poezinë apo në lexuesit e pakët në përgjithësi apo dhe e mbetur në heshtje në katedra që ende s’janë… arrin të ngazëllejë apo do që të jetë shkak i një ngazëllimi dhe prêt vlerësimin, qoftë dhe të këtij akti…

Do desha të thosha a e dëshiroj, që poezia e Kosovës po e shton frymën e saj edhe shqetësimet, edhe format, edhe lirinë, zhgënjimet dhe shpresat, edhe duke humbur, por di të qendrojë, sepse e ka ditur qendresën dhe të jetë në kërkim si çdo poezi. Gjithmonë kur është poezi…

Gjithsesi ato janë fjalë shqipe, copëza të ajrit nga peizazhi shqiptar.

Emra të shquar kanë përçuar furinë apo ndërprerjen, këputjen dhe dhimbjen që ato shkaktojnë, duke nxitur kërshërinë e të tjerëve.

*   *   *

Jeton Kelmendi gjakon përhapjen e poezisë së tij, prandaj dhe thotë se fjala bëhet urë.

Në librin e tij më të ri, në krahësim me librat e tij të mëparshëm, ndjejmë lëvizjen e shtuar, ai ngarend në kohë dhe në sa më shumë vende, i jep rëndësi njohjes dhe ura kështu kërkon bregun tjetër që s’duket në ditën që ende s’ka ardhur.

Pikërisht kjo ka shtuar përsiatjen, kërkimet brenda vetes dhe jashtë saj, që s’janë të njëjtë.

Monologu ka qartësi gjuhe dhe mendimi duke mbetur pjesë e atij hermetizmi që ishim mësuar ta gjenim në poezinë që dilte nga Kosova ndryshe.

Koha është një ishull i humbur,
një vend ku nuk shkojnë të gjithë.

Koha truallëzohet humbshëm ku nuk shkel këmba e kujdo, pra mbetesh jasht:e kohës edhe pa e ditur, edhe kur ankohesh.

Dhe vjen qortimi, tani më i drejtpërdrejtë, jo alegorik ndaj të huajit si zakonisht, sidomos kur është pushtues, por dhe kur nuk i përmbush pritshmëritë tona, edhe si mbështetës apo mik, por qortimi ndaj vetes si shenjë përgjegjshmërie dhe emanacipimi.

Nëse të kam Atdhe,
pse nuk ndjej dorën tënde mbi supe?
Ati kujdeset për bijtë e vet…

            Qortohet shteti i ri i Kosovës apo dhe Shqipëria? Apo të dyja bashkë? Se bashkë janë atdheu i poezisë shqipe, gjuhë dhe jetë e shqiptarëve, të ndarë në shtete në Ballkan dhe te përhapur nëpër botë.

            Dhe është e pritshme t’i kërkosh botës mirëkuptim, mbështetje dhe dashuri, sepse së pari i je kthyer vetes, ia ke kërkuar asaj dhe po ashtu do që ta japësh .

            Dhe ndërkaq mbërrijmë te poezia nga ku nisëm, ajo që hapte librin, “Një lutje për botën, paqe”. Kjo është në fund të fundit dhe poezia.

Unë, që kam parë hijen e vdekjes dhe shijen e luftës,
E di çfarë do të thotë humbja, e di ç’është frika.
Por edhe paqja ka një aromë që askush s’e harron.
Të lutem, bëhu botë me zemër të butë e të qetë,
Amin për një të nesërme me dritë, jo errësirë.

            Kërkimi i dritës si shfaqje e një pjekurie poetike, nga njëra anë kërkim brenda vetes, pra duhet ta bësh atë dhe nga ana tjetër një hapje ndaj botës, që duhet ta kuptosh dhe të bashkëveprosh.

Si një përfundim:

Poezia e Jeton Kelmendit në këtë libër të ri është një dëshmi e zhvillimit të tij si poet dhe e kërkimit të mëtejshëm mes historisë dhe të ardhmes, mes dhimbjes dhe shpresës.

Poezia, edhe kjo e tij, nuk do që të kufizohet në konturet e një shteti, të një kombi apo të një kohe. Përkundrazi, lakmon hapjen dhe njohjen në kohën kur shpesh dominon fragmentarizimi i kulturave dhe izolimi shpirtëror.

Arti ka fuqinë për të lidhur të gjithë ata që dëgjojnë, ndiejnë dhe kuptojnë. Ai nuk kërkon vetëm të shprehë vetveten, por të kapërcejë vetveten për të krijuar një hapësirë ku zërat e ndryshëm të botës mund të gjejnë një gjuhë të përbashkët.

Në këtë aspekt, poezia mbetet një akt guximi dhe besimi në fuqinë e fjalës dhe të ndjenjës. Ajo shërben si kujtesë se, pavarësisht tronditjeve dhe ndarjeve që përjeton njeriu, ekziston gjithmonë ura ku mund të arrihet te shpresa dhe pajtimi.

Thirrja për paqe dhe mirëkuptim përbën një testament poetik që rezonon me të gjithë ata që kërkojnë një botë me më shumë zemër dhe dritë.

            Patjetër dhe me poezi. Le ta titullojmë këtë libër “Sonte jam një përqafim”. Në pritje të një mëngjesi…

            Chicago, fundviti 2024

Poezi nga Jean Jauniaux, Belgjikë – përktheu: Jeton Kelmendi

Posted on January 2, 2025 by - ARTICLE, MEMBERS

Jean Jauniaux –

Përktheu; Jeton Kelmendi

Shkrimtar/Gazetar letrar dhe kulturor

Bashkëpunëtor në gazetën Le Monde dhe në revista të ndryshme letrare dhe kulturore (La Revue Générale, Belgica, Ulenspiegel…).
Prodhues dhe drejtues i blogjeve dhe radios në internet “Espace-livres” dhe “L’ivresse des livres”

I diplomuar me nder nga Akademia e Unionit të Shkrimtarëve të Ukrainës.
President i Fondacionit Maurice Carême.
President nderi i PEN Belgjikës.

Anëtar i jurisë së “Çmimit Horizon të romanit të dytë frankofon”.
Fitues i Manneken-Prix 2021 për kritikë letrare (2009-2020).
Kryeredaktor i revistës MARGINALES (drejtues Jacques De Decker).
Anëtar i Shoqatës Ndërkombëtare të Kritikës Letrare.

Ishte kjo dridhje
larg ajrit,
kjo kukurë e padukshme
mëngjeset e dimrit.
Mjegulla u përzie me avujt gri
të trenit
nga i cili doli kolona e përdredhur
nga largësia.

Kishte këtë ankth therës,
nga agimi deri në mbrëmje,
për të mos mbijetuar jetën e zymtë të përditshme,
për shqetësimet e tij,
në shkollë, ndaj këtij terrori,
këto sorra të zeza
që ia përpiu të brendshmet
në gëzim.

Kishte nga ato netë që tashmë po mbusheshin
nga frika e tyre
makthi i të nesërmeve të fryra
nga frika e shurdhër;
zgjime të papritura
në errësirë,
këtë përjetësi të vuajtur
se asgjë më mbase nuk ngushëlloi.
Ajo nuk i tha askujt.

Ka gjeste
si agime të magjishme.
Të rrumbullakëta dhe të qeta,
na mbështjellin
në rrethin dashamirës të misterit të tyre.

Ka peizazhe
si ato shikime të ndërruara.
Të gjera dhe të qarta,
na përqafojnë
në dritën e fateve që ato trasojnë
dhe na mësojnë
premtimet e paqes.

Ka faqe
si çarçafë të bardhë.
Të varura në aromat kaltëroshe të verës,
të fryra nga puhiza e parfumuar
e erërave tropikale,
na bartin si vela
mbi oqean.

 

Qielli dukej si një qefin
i thëngjillit
i shtrirë mbi një fill të padukshëm,
si një pëlhurë
që yjet e mbanin pezull.
Udhëtari nuk ua dinte emrat.

Plak, ai ecte duke u mbështetur
në një shkop të nyjëtuar,
drejt një fati të panjohur e të rastësishëm.
Pas tij qëndronte, pa dyshim,
një jetë me dikë, ose të paktën,
ca fragmente të lumtura.

Ai nuk kishte mundur të braktiste kujtimin
e atyre lumturive që duhej të ndaheshin.
Rruga drejt një tjetër vendi hapej
përsëri,
me portën e saj të lartë antraciti,
që ai e kalonte atëherë.

Pa kthyer kokën nga flakët
që i linte të shuheshin si dimër
vjeshtat më të zjarrta.

 

Aty, në det,

shih drejt distancave të hidhura:
këto maune të gjata dhe të rënda lundrojnë në det.
Në krahët e tyre, marinarët shkojnë
drejt luftës.
Të uritur për pushtime,
u bënë mercenarë.

Zemrat e këtyre piratëve,
– ata pretendojnë se janë privatë –
bien si daulle
në gjoksin e tyre të fryrë nga zemërimi,
të pashtershëm
që kur armiku shkatërroi tokën
dhe transformoi fshatrat e dashura
në varrezat e mjera.

Në to ka mbetur vetëm ky inat
që dëshpërohet,
dhe i çoni atje
drejt distancave të hidhura.

Ata e marrin me mend:
hakmarrja e verbër i shkatërron.
Anija endet nga teka e gjëmimit
dhe erërat e kundërta. Ata e dinë atë
Megjithatë:
asgjë nuk do t’i ngushëllojë ata.
Ata dëshpërohen.

Qefini i tyre tashmë po shpaloset
në humnerat e detit,
ndërsa në distancë largohen
hidhërime të paarritshme.

Në kujtesën e lashtë

librat si anijet
e një flote imagjinare
lundrojnë në mënyrë të pasigurt drejt grykëderdhjes
udhëtarët me bagazhe
të lehtë dhe të dehur.

Ne i shohim ata,
ulur në këmbët e farit
ndërsa mbrëmja thërret
pishtarin e tij,
ngjitet në urën e këmbësorëve
para se të jetë tepër vonë
dhe strehohet në dritën
e copëzuar.

Udhëtimi i përfunduar,
ata do t’u tregojnë për këto bëma kumbuese
fëmijëve të mbledhur
në momentin hipnotik
Kepi ​​Horniers
varur nga direkët që gjëmojnë.

 

Nën dritën e llambës

varur në gardh, ajo e kishte hedhur në tokë
si një dyshek, një paletë,
gazetat,
kuti paketimi.

Ajo buzëqesh kur sheh
ndërtesa e rrënuar!
E rëndësishme nuk ishte kjo përditshmëri
sakrificë
as mungesa e gjumit
por ajo që ajo fshehu këtu
në një vrimë.

Ajo fërkoi duart me kanavacën e parkut të saj
përpara se të rrëshqitni gishtin e madh dhe gishtin tregues në zgavër
dhe hiqni faqet që nuk përputhen. Në pak çaste
ajo u ul dhe i shikoi.
Në fjalët e para që lexoi, duke u mbështetur në gardh,
ajo harroi, duke hedhur paletën në tokë,
gazetat, kutitë e paketimit dhe, pëshpëritnin çdo fjalë.

Libri ishte udhëtimi i tij i
fundit atë natë.

Arratisja kaskade,

e kutisë nga vitet e veshura, të
shkroi letra të gdhendura prej druri
në dërrasat e fjalëve
të panjohura,
bashkëtingëlloret dhe zanoret e thyera
duke kënduar poezi të papritura
në një gjuhë të krijuar memzi.

Fëmija i mbajti lotët,
u gjunjëzua në papafingon.
Ai u dëshpërua nga fatkeqësia
e këtyre alfabeteve të copëtuara.
Më pas ai e injoroi poetin
se ata do të zgjoheshin.

Poems by Emel KOŞAR (TURKEY)

Posted on December 10, 2024 by - ARTICLE, Artikuj, Artikuj

Emel KOŞAR (TURKEY)

Dr. Emel Koşar was born in Eskişehir. In 2003, she graduated from Turkish Language and Literature Department of the Faculty of Arts and Sciences of Mimar Sinan University of Fine Arts. She is currently a faculty member at Turkish Language and Literature Department of Faculty of the Arts and Sciences of Mimar Sinan University of Fine Arts. She has published her poetry and essays on Turkish literature in various literary magazines. She published her research and review books, scientific and literary works she edited, and 7 poetry collections.

 

ALL AROUND ME

at the back of the horse with flower mane
there are tears of hyacinth time
the growing wrath of darkness crinkling on my skin
wind: collapsing inwards
water: pursing of time
earth: the mysterious way in which God reveals his existence to us
the power of shadows
who has the scales of fire?

Translated by Yaprak Damla Yıldırım

 

ATLAS

how come i loved
that voice of yours to which i couldn’t give birth
your eyes are a cluster of stars
your shoulders taking on firmaments
are cold breaths of tablets
your fire hasn’t cooled yet
your silence that writes on water
your wrath tied to a thunder
is the unbearable burden of the world
Atlas the last castle of defeat

Translated by Yaprak Damla Yıldırım

WALTZ

the sorrow leaking from our history
threatens the throne of loneliness
it’s an art to resist
the doubt that gnaws our laughs
console me with your purity
decked with mosaics your voice
envelops sand grains
do not drag the wrecked past of ours
into the damnation dark
let the wings of death embrace us

Translated by Yaprak Damla Yıldırım

IWA Bogdani gives the awards to international poets 2024

Posted on November 26, 2024 by - ARTICLE, PRIZE

International Writers Association Bogdani (IWA Bogdani) is an international organization of writers with headquarters in Brussels, Belgium, and Pristina, Kosovo.

Our association, IWA Bogdani, annually honors distinguished personalities in the field of literature from around the world with honorary awards on November 27th. This year’s laureates are:

  1. Stanley H. Barkan, USA – Lifetime Career Award
  2. Dr. Maria Eugenia Soberanis, Mexico – For institutional performance in World Congress of Poetry
  3. Jeanette Eureka Tiburcio, Mexico – For international performance and organization of International event and the strong Poetry
  4. Dr. Bei Ta, China – For high level in Poetry and international performance.
  5. Keiko Anna, China/Canada – For international collaboration and brinking Poets together.
  6. Dr. Doc Drumheller, New Zealand – For support of publishing International Poetry in the magazine and promoting the Art of Poetry
  7. Dr. Zejnepe Alili Rexhepi, North Macedonia –
  8. Dr. Daniela Androvska, North Macedonia – For the strong message and high quality Poetry and Peace
  9. Ligor Shyti, Albania – For International culture organization and promoting Poetry and Peace
  10. Elizabeta Isufu, Albania – For the inspiration and quality in Poetry
  11. Dr. Kuei-shien Lee, Taiwan – For his beauty in Poetry and International collaboration.
  12. Cheikh Tidiane Gaye, Senegal – For the international support and organizing important events dealing with literature
  13. Reza Hosseini Beghanam, Iran – For Literary Translations
  14. Soudeh Negintaj, Iran – For poetry
  15. Tsipi Sharoor, Israel – For love poetry
  16. Belfour Hakak, Israel – For beauty in Poetry and literature critics.
  17. Prend Buzhala, Kosovo – For lyrics in poetry and strong message 

IWA Bogdani wishes success to all the laureates in their careers.

 

 

 

 

SI JETOHET MIRË NË PRISHTINË nga Jeton Kelmendi

Posted on November 19, 2024 by - ARTICLE, Artikuj, Artikuj

SI JETOHET MIRË NË PRISHTINË

Në Prishtinë jetohet gjithësi,
por të jetosh mirë kërkon mjeshtri,
jo domosdo dije, jo patjetër shpirt të pastër.
Duhet të jesh vazal i pushtetit,
të dish si t’i përkulesh hijes së tij,
të lëkundësh kokën, edhe kur s’të pëlqen.
Në shenjë se pajtohesh, si çke me të.

Mjafton të dish të gënjesh bukur,
të shitesh si i sinqertë dhe pastaj
të shohësh sesi të besojnë.
Fjalët janë pasaporta e suksesit,
e vërteta mbetet në kafaz,
nëse s’di ta tjetersosh veten,
ti vetë bëhesh armiku yt më i madh.

Në Prishtinë, të jetosh mirë nuk është fort e rëndë.
Duhet vetëm një leksion i vogël:
të harrosh kush je, të marrësh formën e tyre,
të njohësh gjuhën e të sharave,
dhe të shndërrohesh në reflektim të zbrazëtisë.

Nëse s’beson, eja dhe provo një javë.
Mos pyet më për mënyrën,
shiko ekranet e mediave
që edukojnë si të bëhesh degjenerues i “mirë”.
Të mësojnë t’i pështysh pa mëdyshje
ata që nuk mendojnë si ti,
të brohorasësh boshtet bosh të urrejtjes,
thejshtë, të jesh pjesë e korit të injorancës.

Në trafik, ngutet secili,
jo për të arritur diçka, por për të të lënë pas.
Në teatër, shkojnë vetëm aktorët e ca të panjohur,
kurse të tjerët, nga larg, protestojnë.
Kultura këtu bëhet nga ata që s’kanë kulturë,
e artin e bëjnë ata që s’dinë çfarë është arti.
beso ose jo, krejt injorantet janë bërë artista…

Te ardhmen ta qeverisin hajdutët,
sepse kështu e trajtojnë njeri-tjetrin ata që udhëheqin.
Një spektakël grotesk ku titulli është:
“Si të rrëzosh tjetrin për të ngritur veten.”

Nëse do të jetosh mirë në Prishtinë,
mëso mirë shkollën e të sharave,
fillo lavdërimin e injorancës,
zgjidh fjalët e zbrazëta dhe ngulmime të forta,
dhe, kur të vijë koha për zgjedhje,
voto për inat, kurrë për bindje.

Në Prishtinë, e ardhmja është thërrmuar
në duart e atyre që i japin jetë thashethemeve,
që ndjekin hapat e tyre mbi kujtimet e tjetrit.
njëzet vjet shkatërim, thua se
para këtyre viteve paskemi qenë
parajsë.
Po, nejse ma,
me rendësi është të dijsh të jetosh mirë,
e për këto tjerat, s’ka rëndësi.

Nëse të pyet dikush ndonjëherë,
“Si jetohet mirë në Prishtinë?”,
mos thuaj asgjë.
Shikoje të drejtën në sy dhe hesht.
Në këtë heshtje, ndoshta, gjen të vërtetën e humbur.


Por, si nuk jetohet mirë në Prishtinë

Nëse je i ndershëm, vaj halli për ty,
jeta këtu të pret me shpate të mprehta,
ku çdo hap i drejtë të bën armik të turmës.
Shto kësaj faktin e një krenarie të vogël,
dhe çdo ditë bëhet fushëbetejë.
Ata që ecin drejt, këtu nuk ecin gjatë.

Nëse nuk bëhesh si ata—
në medie, në politikë, në kulturë, në biznes—
thjesht të harrojnë, sikur s’ekzistoke kurrë.
Një fantazmë në një qytet të verbër,
ku vlerat janë lëshuar në ankand,
dhe njeriu matet me peshën e poshtërsisë.

Në Prishtinë, të jesh i drejtë është barrë,
të kesh ndershmëri është mallkim.
Të gjithë ata që nuk lyejnë duart me baltë,
mbeten në hijen e harresës,
sepse këtu, vetëm ata që dinë të shtiren,
të përkulen e të buzëqeshin rrejshëm,
marrin çelësat e “suksesit”.

Këtu njeriu ka dy alternativa:
të jetosh mirë me maskaradën e këtij moderniteti,
apo të mos jetosh mirë, por të ruash shpirtin tënd.
Por a ia vlen kjo sakrificë, kur gjithçka rreth teje
vret përditë çdo grimë shprese?
njerëzit zgjedhin një të rrugë të tretë;
Emigrojnë, largohen nga vendi.

Nuk jetohet mirë në Prishtinë,
kur dinjiteti i burrave e grave
shitet për pak rehati dhe lavdi boshe.
Kur më e keqja ngrihet mbi më të mirën,
dhe mendimi i pastër mbytet nën valët e thashethemeve.

Në Prishtinë, ata që heshtin dhimbjen e tyre,
nuk kanë vend në këtë qytet të zhurmshëm.
Ata që shohin përtej interesave të ngushta,
mbeten si gurë të palëvizshëm në lumë,
ndërsa uji i turbullt kalon duke i shpërlarë.

Por prapë, si nuk jetohet mirë në Prishtinë?
Kur zemra kërkon të ruajë një grimë dëlirësie,
kur nuk pranon t’u bashkohesh, të shesësh shpirtin,
kur zgjidh të ecësh vetëm, në rrugë të thjeshta,
atëherë kupton se lumturia nuk matet këtu.

Në këtë qytet, ku pasuria dhe lavdia
janë kurora për mbretër pa zemër,
nuk jetohet mirë nëse sheh drejt,
nuk jetohet mirë nëse flet drejt.
Por ndoshta, pikërisht këtu,
fillon të kuptosh se ka një ndriçim tjetër:
ajo mirëqenie që nuk matet me pasuri,
por me paqe që jeton në shpirt.

Në Prishtinë
Në këtë qytet ku asnjë gazetë më nuk shtypet,
Ku lexon dhe ku s’lexohet,
Intelektualët frikën mbështjellin me heshtje,
E interesat e tyre bëjnë të flasin pakuptueshëm.

Portalet janë si mjegulla e mëngjesit,
Numra klikimesh, lajme pa rendësi.

Nëse ke diplomuar në sharje
apo ke magjistruar në fyerje,
Numri i klikimeve rritet, e vërteta zbret.
në rregull, me rendësi është
Si ta thyesh qafen ‘bukur’,
Big Brother të mëson gjithçka, mësimi i krimit.
Nëpër ekrane, çfarë shohin sytë,
Mediet elektronike, nuk njohin asnjë të vërtetë.

Zotëri, kurkushin e bëjnë të famshëm,
Zonjushen asgjë, as një fjalë. Madhështore…
Një botë e vërtetë ku klikimet mbretërojnë,
Në qytetin ku mendimi nuk ngrihet, vetëm rrjedh.

Prishtinë me 18 Nëntor 2024

Poems by IVAN GRAHOVEC, Croatia

Posted on November 12, 2024 by - ARTICLE, Artikuj

IVAN GRAHOVEC

BIOGRAPHY  

Born in 1946 in Mačkovec near Čakovec. He writes poetry, haiku, aphorisms, poetry imbued with humor, in his region dialect and standard. So far, he has published 10 books, 3 books of poetry in region dialect, 4 in standard, 1 collection of haiku poetry and 2 collections of aphorisms. His literary works have been published in anthologies, web magazines and humorous and satirical magazines Pikač from Prelog, Zlatna smoliga from Malog Mihaljevac and Srak from Samobor. Recently, he is a contributor to the e-magazine Uh!Aha!. He is the organizer of poetry meetings in Čakovec and Međimurje, the editor of twenty anthologies and e-books, and cief editor of the humorous and satirical e-magazine Apollon. He is a member of several cultural art associations.

 

POEMS BY IVAN GRAHOVEC

 

BREATH OF LIFE

 

While lightning tears the horizons of dreams,

I listen to the rhythm of my heart,

there, on the bed where silence rests,

while in the darkness of the night the moon whispers faintly.

 

Storm outside, peace and tranquility inside me,

in every new dawn,

in every new breath of dawn,

I find traces of existence.

 

Time flows, it doesn’t stop, it won’t,

in the silence of the soul, the answers line up,

maybe tomorrow, maybe already now,

my time will instill wisdom in me.

 

And as I lie so awake, I think,

what is the meaning of my life, everything,

where is my time, in a new breath?,

at this moment, at this time of life?

 

EVIL

 

Blinding flashes in the sky,

with the deafening sound of explosions,

they mercilessly holding their breath

children scared to death,

left to a merciless fate

in the everyday life of a colorless place,

full of ruins and the smell of death

which blows the wind through impassable streets.

 

There are no more screams, no more anger.

Because the grip of reality brings nothing,

except the death that evil brings,

thrusting their iron spears

into the hearts of thousands of innocent children.

 

YOUR LOVE

 

In my heart you are the light that sleeps,

like a star that lights up the night.

Your smile, warm, gentle and gentle,

it warms my heart, I especially like it.

 

Every day with you is a gift for me,

every night brings a new passion of love.

Your arms, a warm embrace always, now,

it is my happiness, my future and my hope.

 

Through starry nights and sunny mornings

your love leads me to a happier tomorrow.

In your look, serenity, light shine,

you live in my heart, forever, know.

 

Our love, eternal, clear water pure,

it shines like the brightest star.

You are my life, my favorite song,

I want your love to warm me forever.

IWA Bogdani boton librin e ri ‘Udhëtim në kohë’ te autores Bora Balaj

Posted on November 7, 2024 by - BOTIMET

Parathënie për librin “Udhëtim në kohë” të autores Bora Balaj:

Nga Jeton Kelmendi

Në këtë udhëtim poetik, Bora Balaj na çon përmes thellësive të shpirtit të saj, duke hapur dritare në botëkuptimet, emocionet dhe reflektimet e një gruaje të fortë, të përballur me sfida jetësore të papërshkrueshme. Libri “Udhëtim në kohë” sjell një mozaik poezish të mbushura me filozofi, ndjeshmëri dhe sinqeritet, ku autorja ndan me lexuesin një rrugëtim të brishtë, por të fuqishëm përmes jetës dhe kohës. Se njeriu është një qenie e cila me përkushtim dhe vendosmëri mund t’ia dal secilës sfidë, ketë na e deshmon autorja Balaj, e cila ketë ‘rrugëtim’ e ka bërë dhe vazhdon ta bëjë me kujdes dhe me besim se ia del suksesshëm.

Poezitë e Bora Balës janë të mbushura me një ndjeshmëri të thellë, ku temat si vetmia, dashuria, dhimbja dhe shpresa ndërthuren në vargje të pasura me metafora. Ajo përshkruan vetveten si një shpirt që sfidon dhimbjen, duke kërkuar dritën në errësirë, dhe përçon mesazhe të qarta për forcën e brendshme dhe qëndresën. Në çdo poezi, ndjehet një lidhje e fortë me natyrën, me kujtimet, me dashurinë e humbur, si dhe një reflektim i thellë mbi rolin e gruas dhe identitetin e saj në këtë botë komplekse. Poetja Balaj duket se ka një vullnet shumë të fuqishëm, saqë të mahnit, por gjithnjë duke u mbështetur në arsyen.

Lexuesi do të ndjejë dhimbjen e saj të ngulitur në çdo varg, por njëkohësisht do të vlerësojë forcën që i buron nga shpirti, e cila e udhëheq drejt një shprese të heshtur, por të palëkundur. Në këtë libër, Bora Balaj ka krijuar një hapësirë ku ndjenjat janë të lira të flasin, ku rrëfimet personale bëhen universale dhe ku çdo lexues mund të gjejë një copëz të vetes. Mbase dikush edhe mund të mendoj se shprehja e asaj që ndien një person, duhet të jetë I izoluar nga qasja e hapur, pork jo mbase shumë më e fuqishme del të hjetë kur shfaqet si qasje universal, prandaj edhe i jep guximin autores të ketë liri në shprehje dhe në përceptim të gjërave.

“Udhëtim në kohë” nuk është vetëm një  përmbledhje poezish, por një reflektim i thellë mbi vetë jetën, një udhëtim përmes kohës që na fton të ndalemi, të mendojmë dhe të ndjejmë me tërë qenien tonë.

Umid Najjari, Vice-President of IWA Bogdani

Posted on November 6, 2024 by - ANËTARËT, MEMBERS

Umid Najjari was born on 15th of April 1989 in Tabriz (Iran). After graduating from Islamic Azad University of Tabriz in 2016, he entered Baku Aurasia University to continue his studies in Philology in Republic of Azerbaijan. “The land of the birds” and “Beyond the walls” are among his published works in addition to some translations. His poems have been published in USA, Canada, Spain, Italy, India, Turkey, Uzbekistan, Iraq, Kazakhstan, Georgia, Chile and Iranian media. He was awarded the International LIFFT festival diploma in 2019. He achieved “IWA Bogdani” Award in 2021. He was awarded the “Mihai Eminescu” Award in 2022. He was awarded the International Prize “Medal Alexandre The Great” in 2022. Najjari has also been elected Vice-President of the BOGDANI international writers’ association, with headquarters in Brussels and Pristina. And He is an active member of the Turkic World Young Authors Association
.****

Bermuda Triangle

I’m a soldier who has lined his face to the cold wall of the trench

My bullets are words …

Place your eyes on mine!

We all are wounded in this war.

We’re all exiled in our land…

Place your eyes on mine!

Your eyes are like Bermuda Triangle

The gone never come back …

If you’re asked, respond:

The poet never came back!

***

The snow

The nights that I miss

Your voice is like a song that Lord recites

Comes like snow to my morning.

Silently…

White …

***

Tragic Poem

A piece of me has stayed far away

Under the rain

Those are gone from me, don’t have a “return” ticket

The storm is the nightmare of the trees on old nights

The fingerprint of a woman is shivering in the fancy of windows

A prisoner with hands like an elm leaf

Whose voice as light

In the name of the freedom

She may write this poem on the wall of his cell

May give birth by the voice of pigeons instead of the sun this spring

Instead of the bullet wound of the girl in this war

May shot this poem into her heart …

“May”s are birds of pain in the sky of wishes

Fly … fly … and disappear.

The past of my hands are Greek Gods

Has been forgotten

Buried in the cemetery of history

My eyes were buried in your far beautifulness

Bury me with my loneliness in autumn colors

It’s autumn …

Leaves are bulletin of elections

The trees elect the death

***

The cemetery of letter

I kissed the darkness of the night …

I entered into the sun pages of the morning.

My hands bear the greenness of leaves,

Spring is my hands …

Looked into the world to find my eyes.

The legs of men pain,

Scarf blows on the head of the woman,

The scarf

Blows like the flag of the country,

Blows …

The hands are opened to the poem in my mind,

Catches the skirt of twilight,

The opened hands for the poem in my mind are shackled,

Drowned in the sweat

It’s a long time, the mirrors don’t show the poets

Poets have been buried in the cemetery of letters

Here, the sun sets down with the time of women

Here, the wind blows from darkness

***

The love beast

Nothing remained for trust

Nothing remained for waiting

The last train left empty

The people of memories didn’t catch the train …

This season passed very hard

Like a year without spring

Nothing remained for cheering glasses

No kneed to rest our heads …

The color of my voice is autumn

Falls from the boughs of love

The lips are closed …

The window is covered by steam …

The beast of my love lives in a glass

Breaks by a word

I can die by a word …

Poetika e Jeton Kelmendit, si inspirim dhe  meditim i thellë filozofik.

Posted on October 10, 2024 by - ARTICLE, Artikuj

Poetika e Jeton Kelmendit, si inspirim dhe  meditim i thellë filozofik.

Agron Shele, shkrimtar

Poezia, si atribut i fuqisë shpirtërore të njeriut dhe shprehja më e lartë e fjalës së përzgjedhur,ngrihet mbi të gjitha zhanret tjera të artit dhe aktualizon si përherë, magjepsjen e saj marramendëse.Brishtësia e fjalës artistike, lojërat me të, beftësia dhe muzikaliteti, kompozicioni elokuenca shpirtëroretejçojnë magjinë e vërtetë të artit. Nëpër këto konture dhe me individualitet të plotë shfaqet forcashprehëse dhe stilistika e poetit të ri Jeton Kelmendi.

Një paraqitje e tillë figurative shpreh më së miri frymën e lartë artistike të kërij autori, i cili memuzikalitetin e vargjeve, ndërthurjen dhe lojën me fjalët, kuptimësinë dhe mesazhin e dhënë, kapublikuar denjësisht vlerat individuale poetike, por dhe fjalën e bukur artistike shqipe.

“Sa here shëtis brenda
Vetvetes
Të takoj ty
Tek secili udhëkryq

Nga një shenjë e jotja
Nga një dritë e gjelbër
E imja
Në qiell m’ shndrisin sytë e tu”.

Kjo shëtitje e pazakonë përbrenda vetvetes, mes mistizmit dhe prognozës që shoqëron qeniennjeri, në kuptimin e thellë dhe tejet meditus të përtejshpirtit, sjell flirtin e vetë poetit. “Sa herë shëtis” -pyet veten autori? Drejt kujt?  Ku?  Oazeve të shpirtit, qiejve të pasionit, apo nënështrimit tëprocesionit të vet, thirrmës emetuse të jetës, për të ecur, gjalluar dhe më pas “Tek secili udhëkryq”,atje ku pleksen dhe ngatërrohen të gjitha aludimet me idolet. “Nga një shenjë e jotja/Nga një dritë egjelbër/E imja“. Refleksion i plotë i pasqyrës shpirtërore “shenjë e saj”, refleksion i plotë ngjyrashpoetike “dritë e gjelbër”, të cilat traskiptojnë estetikë, figuracion dhe muzikalitet. Ky vargëzim shprehdhe shpalos më së miri ornamentin dhe lajtmotivin artistik, por paralelisht shpreh dhe ideimin dhehapësirën e gjerë të mendimit.

“Cili njeri
Kish mundur me udhëtue kaq larg
Po e pyes poetin që ishte
Tek e shikoja
Atë që se shihja
Dhe me ferk të mëngjesit
Mbërrita
Të porta e shpirtit
Dy rreze më prisnin
Hej njeri
Sërish u takuam“.

Lojëra dhe ndërthurje fjalësh. Kompozicion poetik dhe partiturë muzikale që tërheq, rrëmbendhe befason. Epiqendërzim i njeriut të dyzuar mes ekzistencializmit dhe shpirtëzimit, diapozon qëvështron tridemisionalisht (+vështrim poetik), të cilin në harmoni me elementët plotësues natyrorë(feksje e ditës së re + rreze drite), ku kjo e fundit paraqitet me rreze shprese dhe rreze jete, plotësonmë së miri vetë sugjestionimin tonë. Në fund riciklimi i gjithë termionologjisë së përdorur mbetet potek njeriu, tek qënia e deshifruar fizikisht, shpirtërisht, mentalisht, potencialisht dhe relativisht.

“Dy zonja ulur në bar
Më prisnin
Njëra më shfaqej
Si Dielli
Tjetra si Hënë
Kur mbërrita pranë tyre
Sërish ti ishe

Zonja e parë
E dyta

Dashuria”.

Elementet parësore me lojalitetin e fjalës dhe shpërthimet e qenies mbeten të njëjta, gatikostante, të cilat figurativisht pasthirrmojnë “Zonja e parë”, dhe jo pa qëllim, sepse thelbi i gjithë këtijreferimi është individualiteti, vetëdija dhe kreativiteti botëkuptimor që na shoqëron. Elementi lirik“Dashuria” jepet me bukurinë e Hënës, me sonetin drithërues të mbrëmjes, me zjarrin dheshkrepëtimën e yjeve, e cila zbukuron dhe thur mijëra ëndërrime.

“Gjithë ky rrugëtim
Për të arritur deri te vetë vetja”.

Vargjet e fundit të kësaj poezie përmbyllin udhëtimin mistik, ashti si Diogjeni me qiri në dorë, icili endej në kërkim të njeriut dhe mes gjithë kësaj harmonie poetike, si parashtrim idesh kohore,thyerje konceptesh dhe percepetimi filozofik, autori Kelmendi arrin tek vetvetja, tek qendra e referimitdhe këndvështrimi i botës panoramike me sugjestionin dhe refleksivitetin individual, atë të një poetidhe autori global.

“Si shkohet për tek vetvetja”, shpreh më së miri këndvështrimin filozofik të autorit, hedh dritërreth konceptit dhe qendërzimit të botës universale njerëzore, shpreh artikulimin e mendimit dhedrejtpeshimit të ndërgjegjies që na shoqëron dhe veçon, parashtron dimesione të reja referimi dhezbërthime të thella psiko-analitike si dhe e bën poetin Kelmendi rrëfyes të meditimit dhe mendimit tëlirë progresiv.